Oud-militairen Bob Wallace en Phil Davis, gespeeld door
Bing Crosby en
Danny Kaye, zijn geschokt als ze erachter komen dat hun geliefde generaal
Waverly - de man voor wie ze door het vuur gingen tijdens WO II in Europa - nu
met hout loopt te sjouwen in zijn eigen skihotel in Vermont. Dat hij daar geen
personeel voor heeft! Maar ja, de zaken gaan nu eenmaal slecht omdat er geen
millimeter sneeuw ligt. Die man moet, kortom, geholpen worden.
Het
verhaaltje van
White Christmas is op een malle manier vreselijk patriottisch. 'Geee! I
wish I was back in the Army,' zingen Bob en Phil, 'The Army wasn't
really bad at all / Three meals a day / For which you didn't pay / Uniforms for
winter, spring and fall.' De film zit ook verder bomvol met rare,
ouderwetse dingen: de manier waarop Crosby zijn gigantische pijp aansteekt
tijdens een romantisch gesprekje met zijn beoogde geliefde, de aan paniek
grenzende schuchterheid waarmee Kaye de avances van haar zus afweert. Maar
gaandeweg stap je daar overheen, word je milder gestemd omdat er zo prachtig
gezongen en gedanst wordt.
Komiek Kaye blijkt bijvoorbeeld heel
behoorlijk te kunnen dansen en zingen, al is zijn stem natuurlijk niet zo goed
als die van meester-crooner Crosby en kan hij
Vera Ellen, met haar lange, lange benen, op de dansvloer niet bijhouden:
haar spetterendste passen danst ze met ene John Brascia. De combinatie van
Irving Berlins muziek, het vakmanschap van de cast, de gezellige VistaVision-
beelden en de vederlichte, optimistische toon maken dit tot een vrolijkstemmende
, perfecte kerstfilm, voor wie zijn cynisme uit kan zetten.
Lees ook de column over Schatjes!