De covergirls van Vanity Fair komen deze maand niet van het podium of het modellenbureau; het zijn actrices uit de televisieseries Homeland, Downton Abbey, The Good Wife en Modern Family. Totaal verschillende series, maar één ding hebben ze gemeen: ze doen het geweldig, en maken de tongen los. Is televisie, zoals Vanity Fair beweert, de nieuwe cinema?

Met een speciaal televisienummer brengt Vanity Fair deze maand een ode aan het voorheen ordinaire zusje van de cinema, dat terug is in het centrum van de belangstelling dankzij de hausse aan kwaliteitsseries die al een paar jaar het scherm overspoelt. Vanity Fair vertaalt het nieuwe elan van televisie in weelderige fotoreportages vol glitter & glamour waarin een hele stoet personages gezellig samen voor de buis hangt, whisky en popcorn onder handbereik en lekker in pyjama -  natuurlijk wel van zijde. Dexter zit gebroederlijk op de bank met Jesse Pinkman uit Breaking Bad; Kelsey Grammer, ooit Frazier, nu Boss, serveert een wijntje. Gooi er een betoog bij getiteld Prime Time’s Graduation en een smeuïge reportage over Newsroom, het opwindende nieuwe project van Aaron  'West Wing' Sorkin, en de boodschap is duidelijk: tv kijken is nu the thing to do.
 
Of tv inderdaad de nieuwe cinema is, wat Vanity Fair poneert bij monde van tv-criticus James Wolcott, kwam begin dit jaar ook aan de orde in een heus debat, georganiseerd in New York door The New Yorker. Was men daar nog voorzichtig, Wolcott, altijd graag met grote stappen thuis, weet het zeker: ‘voor vernieuwende comedy (Modern Familiy, 30 Rock), complexe helden ( Damages, Weeds) en fijnzinnig drama (Mad Men, Downton Abbey) moeten we niet meer in de bioscoop zijn, maar bij breedband en kabel.’ De verklaring ligt deels bij de nieuwe generatie televisies, die serieus kunnen concurreren met de bioscoopbeleving, deels is het de grotere creatieve vrijheid die tv aan de makers kan bieden. Steeds meer grote namen uit de filmwereld, tot Martin Scorsese toe, weten de weg naar tv te vinden. Maar het beste argument komt nog.

Personages van tv reizen met je mee. Vaak jarenlang. Neem zo’n Jesse Pinkman uit Breaking Bad, geweldige rol van de voorheen volslagen onbekende acteur Aaron Paul. In de serie zien we hoe Jesse Pinkman transformeert van highschool-loser tot een man. In het begin heeft Jesse Pinkman niets sympathieks , vier seizoenen later weet je dat hij lef heeft, heb je hem zien huilen en vechten –er komt een moment dat je van Jesse Pinkman evenveel weet als van je eigen broer. Jesse Pinkman kan over tien jaar opduiken in een bijrolletje, je zult hem er zo uithalen. Wie verslingerd is aan een serie of personage wil maar één ding: meer. Een speelfilm van twee uur is natuurlijk leuk - maar een dvdbox met zes seizoenen van elk dertien afleveringen is andere koek.

Ilse van der Velden, New York

Meer artikelen over de Upfronts in New York