Precies twintig jaar geleden ging ik studeren. Het eerste weekend op kamers staat me nog helder voor de geest. Ik herinner me nieuwe vriendschappen, luidruchtige feestjes, kroegbezoeken, katers, filmmarathons, burenruzies, verliefdheden.
Goed, bij nader inzien kan dat nooit allemaal in één weekend zijn gebeurd. Maar zo voelt het wel. Bij een terugblik op die jaren verdwijnt het overschot aan nietszeggende momenten en vormen de hoogtepunten één groot, samengebald avontuur.
Ik vermoed dat regisseur Richard Linklater het net zo ervaart. In zijn nieuwe film Everybody Wants Some!! (met twee uitroeptekens, naar een liedje van Van Halen) voert hij een eerstejaarsstudent op die in één weekend ongeveer vijf memorabele feesten bezoekt, een onenightstand beleeft, wordt ontgroend, ruzie maakt, vriendschappen sluit, talloze onzingesprekken voert en hevig verliefd wordt. En dat allemaal voordat hij ook maar één college heeft bezocht.
Onwaarschijnlijk? Misschien. Maar gevoelsmatig volstrekt overtuigend.
Literair
Een hele levensfase samengevat in één weekend, dat is typisch Richard Linklater. Bijna alle films van de Texaanse regisseur spelen zich af in zo’n strak afgebakende tijdspanne. In de komedie Dazed and Confused (1993) is dat bijvoorbeeld de laatste schooldag voor de zomervakantie, en in de trilogie Before Sunrise (1995), Before Sunset (2004) en Before Midnight (2013) steeds één dag uit het leven van hetzelfde verliefde stel. Zelfs Linklaters magnum opus Boyhood (2014), dat twaalf jaar beslaat, is opgebouwd uit korte, min of meer op zichzelf staande episoden.
Het is niet moeilijk te begrijpen waarom hij zo van deze aanpak houdt. Linklater droomde als scholier van een carrière als romanschrijver (of eigenlijk als honkbalspeler die buiten de sportseizoenen om romans zou schrijven) en hoewel het anders liep, hebben zijn films een duidelijke literaire kwaliteit. De scenario’s zitten vol autobiografische elementen, sfeer is belangrijker dan plot, de nadruk ligt op levensechte details en dialogen. Door in te zoomen op één dag of weekend, weet Linklater die kwaliteit te waarborgen en kan hij allerlei filmclichés omzeilen. Zo hoeven zijn hoofdpersonen geen grote ontwikkelingen mee te maken, hoeven zijn verhalen niet netjes afgerond te zijn – hoeft er überhaupt maar heel weinig te gebeuren.