Het hoofdpersonage in Paul Thomas Andersons nieuwe film, Phantom Thread, heet Reynolds Woodcock. Wat in het Nederlands zoveel betekent als Reynolds Paalpik. De meeste films zouden bezwijken onder zo’n flauwe naam, maar in Phantom Thread voegt die naam alleen maar nieuwe lagen aan de film toe. Met dank aan acteur Daniel Day-Lewis, die Woodcock speelt en de naam ook zelf verzon.
Dat laatste ging zo. Regisseur Anderson en Daniel Day-Lewis, die elkaar nog kenden van de epische karakterstudie There Will Be Blood, werkten nauw samen aan het script voor Phantom Thread. Op zoek naar een geschikte naam voor hun hoofdpersonage stuurden ze elkaar mailtjes met suggesties. Anderson zat nog op Arthur Dapple Jr toen hij de mail van Day-Lewis kreeg met Reynolds Woodcock. Tegen lifestylemagazine Vulture vertelde Anderson dat hij moest huilen van het lachen toen hij die naam las. ‘Dat kunnen we niet maken, toch? Natuurlijk kan dat niet. Of toch wel?! Ik weet nog dat ik hem gelijk belde en dat hij net zo hard om die naam moest lachen als ik. Waarop ik zei dat we het gewoon moesten proberen en wel zouden zien of de naam bij het personage paste.’
En hij past wonderwel. Reynolds Woodcock is de perfecte naam voor Daniel Day-Lewis’ personage, een zelfingenomen, bazige Britse modeontwerper uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Woodcock leeft voor zijn creaties. Heeft af en toe wel relaties met modellen, maar schuift ze na enige tijd weer verveeld terzijde. Zijn werk gaat immers boven alles. Totdat hij Alma (Vicky Krieps) ontmoet, die zich niet zo een-twee-drie laat afdanken.
Acteur Daniel Day-Lewis speelde in relatief weinig films, en nu heeft hij ook nog gezegd dat Phantom Thread zijn laatste is. De zestigjarige acteur stopt met acteren en gaat 'de wereld op een andere manier onderzoeken.'
Daniel Day-Lewis en Vicky Krieps in Phantom Thread
Net zo perfectionistisch als Woodcock
Woodcock is het type man dat al op de eerste date tegen Alma zegt dat ze te kleine borsten heeft. En wanneer zij zegt ‘Dat weet ik. Sorry,’ reageert deze lul van een vent zonder een spier te vertrekken: ‘Geen enkel probleem. Het is mijn taak jou borsten te geven… als ik daar zin in heb.’
Tegenwoordig word je daar door de #MeToo-politie voor aan de schandpaal genageld, maar meneer Woodcock komt er mee weg. Ten eerste omdat hij voor zijn gevoel slechts een simpel feit constateert. Hij is namelijk zo’n goede ontwerper dat hij voor Alma jurken kan (en zal) maken waarin ze wel borsten heeft. Ten tweede omdat hij gespeeld wordt door Daniel Day-Lewis, die als acteur net zo maniakaal en perfectionistisch is als Woodcock. En net zo goed.
Elke film waarin de inmiddels zestigjarige Britse acteur heeft meegespeeld kent wel een anekdote waaruit ’s mans buitensporige voorbereiding en toewijding blijkt. Voor My Left Foot, waarin hij de gehandicapte Christy Brown speelt, leerde hij een elpee verwisselen met alleen zijn linkervoet. Voor Martin Scorsese’s Gangs of New York werd hij een volleerd messenwerper, voor The Last of the Mohicans leefde hij zes maanden in de natuur en bouwde hij een kano, en voor The Boxer trainde hij twee jaar lang (twee keer per dag, zeven dagen per week) met bokskampioen Barry McGuigan. Om maar een paar voorbeelden te geven.
Voor Phantom Thread liep hij bijna een jaar lang stage bij de kostuumontwerper van het New Yorkse ballet, waarna hij zelf een beroemde jurk van de Spaanse modeontwerper Cristóbal Balenciaga in elkaar kon zetten. De gehavende huid rond Woodcocks duim is dan ook geen make-up of special effect, maar het resultaat van eindeloos veel naaldenprikken, opgedaan tijdens Daniel Day-Lewis’ voorbereiding op zijn rol.
Vicky Krieps en Daniel Day-Lewis in Phantom Thread
Oscars
Die tomeloze inzet werpt zijn vruchten af. Als enige acteur heeft hij drie Oscars gewonnen (voor My Left Foot, There Will Be Blood en Lincoln). Maar al die awards hebben wel een prijs. Door de vaak jarenlange voorbereiding heeft Daniel Day-Lewis de laatste twintig jaar in slechts een handvol films gespeeld (acht, om precies te zijn). En al jaren wordt gevreesd dat hij een keer zo diep in een rol verdwijnt dat hij er niet meer uit weet te komen.
Dat laatste is gelukkig niet gebeurd bij Phantom Thread, maar de opnamen waren voor de acteur toch zo zwaar dat hij, nog ruim voor de film afgemonteerd was, aangaf dat hij stopt met acteren. Phantom Thread is zijn laatste film, zo liet hij weten. ‘Ik acteer al sinds mijn twaalfde. (…) Nu wil ik de wereld op een andere manier gaan onderzoeken.’
De acteur kan in stijl afscheid nemen door op zondag 4 maart zijn vierde Oscar te winnen, want ook voor Phantom Thread is hij weer genomineerd. Die Oscar is hem gegund, maar laten we hopen dat Anderson erin slaagt, zoals hij in interviews al beloofde te gaan proberen, Daniel Day-Lewis in de toekomst toch voor een volgend project te strikken. ‘Als het aan mij ligt, laat ik hem hier niet mee wegkomen. Ik hoop dat hij alleen maar een pauze nodig heeft. Daar lijkt het nu niet op, wat slecht nieuws is voor ons allemaal, maar we zullen zien.’