De zesjarige Frida heeft net haar moeder verloren – haar vader was al langer dood – en wordt opgenomen in het gezin van haar oom en tante die samen met hun vierjarige dochter Anna in een landelijk huis in Catalonië wonen.
Ze had het slechter kunnen treffen. Er is veel liefde in dit nieuwe thuis, en de peetouders nemen hun taak serieus. Zoals de titel doet vermoeden is het hartje zomer en de twee meisjes spelen samen in de zonovergoten omgeving terwijl Frida zich probeert aan te passen aan haar nieuwe realiteit. Ondanks het veilige paradijsje waarin ze is beland, heeft ze moeite vorm te geven aan haar rouw.
Het zijn de ingrediënten voor een film die sentimenteel had kunnen zijn, ware het niet dat regisseur Carla Símon precies de juiste toon weet aan te slaan in haar speelfilmdebuut Summer 1993 (Estiu 1993), dat in 2017 op de Berlinale de Generation Kplus-juryprijs en de prijs voor beste debuut won. Símon is daarmee onderdeel van wat de Catalaanse new wave wordt genoemd, een golf aan succesvolle, vaak vrouwelijke Catalaanse filmmakers die de afgelopen jaren hoge ogen gooien met zelfverzekerde persoonlijke films, onder wie bijvoorbeeld Mar Coll, Roser Aguilar en Carlos Marqués-Marcet.
Summer 1993 beschouwt de wereld vanuit kinderperspectief. De flarden van gesprekken van de volwassenen om Frida heen bieden genoeg aanknopingspunten voor de kijker die op zoek is naar het hoe en wat, maar de camera lijkt vooral geïnteresseerd in de belevingswereld van Frida, en die biedt een stuk minder heldere antwoorden. Op kinderooghoogte turen we door de glazen vitrine naar de slager die het vlees snijdt, of tussen de benen van grote mensen door op een dorpsfeest – van die universele kinderervaringen die bij iedereen onvermijdelijk herinneringen oproepen.
Het prachtige kleine drama Summer 1993 van debuterend regisseur Carla Símon, bedolven onder allerlei prijzen, is nu on demand te bekijken via CineMember.
Frida worstelt. Emoties toont ze nauwelijks. Haar oma leert haar onzevaders bidden, maar veel heeft ze daar niet aan, en haar frustratie vindt een uitweg in recalcitrant gedrag. Ze gooit expres melk over een cadeau gekregen jurkje dat ze liever in een andere kleur had gehad en behandelt de kleine Anna soms ronduit wreed. De ouders doen hun best, liefdevol, geduldig en bij vlagen wanhopig, maar aan de kleinste details merkt Frida - en de kijker - dat Anna net iets vanzelfsprekender affectie over zich krijgt uitgestort dan zij.
Een gebroken arm, een wegloopscène, het drama blijft kleinschalig. Misschien heeft het allemaal gewoon wat tijd nodig, lijkt de film te willen zeggen met de prachtige slotscène.