La Flor: onvergetelijk en megalomaan meesterwerk

Regisseur en filmdenker Jean-Luc Godard stelde ooit dat elke speelfilm een soort documentaire is over de acteurs die voor de camera verschijnen. Zijn vakgenoot Jacques Rivette voegde daar nog aan toe dat elke speelfilm ook een documentaire over zijn eigen maakproces is. Beide theorieën gaan in het geval van La Flor (2018) op. Dit imponerende filmepos van de Argentijnse regisseur Mariano Llinás is behalve een B-film over mummies, een melodrama over rockdiva’s en een spionagethriller over de Koude Oorlog ook een unieke metafilm die reflecteert op zijn eigen ambitieuze maakproces. 

Zo stapt de filmmaker aan het begin van La Flor het beeld in om uit te leggen wat hij zijn publiek gedurende ruim veertien uur gaat voorschotelen. De flinke zit draait volgens hem niet om één verhaal, maar juist om de overkoepelende structuur die de zes uiteenlopende verhalen bij elkaar brengt. Hij tekent dat allemaal even uit door de schematische weergave van een bloem op papier te zetten, die het verdere verloop van de film moet illustreren. Daarna is het aan actrices Elisa Carricajo, Valeria Correa, Pilar Gamboa en Laura Paredes om in (bijna) elk nieuw verhaal een andere rol aan te nemen en zo Llinás’ extreme filmideeën tot leven te wekken.

Veertien uur voor zes verhalen, geschoten in de loop van ruim tien jaar. Wie dit zo leest denkt misschien dat deze film te veel van zijn publiek én van zijn makers vraagt. Het knappe aan La Flor is dat Llinás al die hoge verwachtingen toch waarmaakt. De aftrappende mummiehorror overtreft elke herinnering aan glorieus weirde B-films tijdens de nachtprogrammering van commerciële televisie. Het daaropvolgende rockmelodrama doet zelfs A Star is Born een toontje lager zingen. De epische Koude Oorlog-thriller overvleugelt vervolgens alles: de meeslepende spionagefilm schiet kriskras over de planeet en zou, door de indrukwekkende balans tussen de kleinste details en de grootse intriges, als losstaande film zonder twijfel talloze eindejaarlijstjes bestormen. 

Maar juist door die overkoepelende verhaalstructuur gaat de lengte van La Flor zich uitbetalen: de individuele verhalen, vaak geïnspireerd door genreklassiekers uit de filmgeschiedenis, krijgen een meerwaarde wanneer ze in hun grotere context bekeken worden. Zo reflecteert Llinás eigenlijk ook op hoe wij onze verhalen tegenwoordig het liefst consumeren: La Flor is een ode aan pure cinema, gepresenteerd in een opgeknipte stijl die we herkennen uit de meest verslavende series. Zo gezegd klinkt ruim veertien uur haast als te weinig voor dit onvergetelijke filmwerk.