Radha Blank staat op de drempel van het veertigersbestaan, en worstelt om aan de bak te komen als theaterschrijver. Ooit was ze een veelbelovend talent, nu werkt ze als theaterdocent, vechtend tegen het beeld van vergane glorie. Ze wordt sporadisch nog een ‘Black Shakespeare’ genoemd, maar voor de rest van de wereld is ze niet meer dan een eeuwige belofte.
In de New Yorkse theaterwereld vlot het al langer niet meer. Volgens haar (witte) theaterproducent is haar nieuwe stuk ‘niet authentiek genoeg’. Kan ze bijvoorbeeld niet iets met gentrificatie in zwarte wijken? Kan er meteen een wit personage in worden geschreven! Het moet voor een wit theaterpubliek immers wel een beetje behapbaar blijven. En anders kan ze misschien altijd nog iets met een musical over Harriet Tubman!
Uit frustratie besluit Radha het te zoeken in de hiphop. Als rapper ‘RadhamMUSPrime’ kan ze haar eigen stem immers wél kwijt. De film staat daarmee niet ver af van de ‘échte Radha Blank’ (hoofdrolspeler, regisseur én schrijver). Ze bracht in 2014 een mixtape uit, met de bedoeling om een tiendelige (web-)serie te maken over een schrijver die het zoekt in de hiphopscene. Twee weken voordat de opnames zouden starten, overleed Blanks’ moeder, en gooide ze de plannen overboord. Ze bleef echter sporadisch optreden als RadhaMUSPrime, herschreef de serie, en verkocht het uiteindelijk als filmscript.
Blank nam daarvoor vooral ervaringen mee uit haar tijd als rapper en toneelschrijver in New York. Toch ging het met Blanks eigen carrière lang niet zo moeizaam als die van haar alter ego. Zo schreef ze jarenlang mee aan series als Empire en She’s Gotta Have It, waardoor ze de laatste jaren zelden om werk verlegen zat. Haar filmpersonage is ‘voor ongeveer 65 procent gebaseerd op haar eigen leven’, onthulde ze onlangs in The Guardian.
Netflixfilm The Forty-Year-Old Version van Radha Blank is een schitterend zwart-witdrama over een theaterschrijver die gefrustreerd overstapt naar de hiphop.
Radha Blank op de set van The Forty-Year-Old Version
Dit persoonlijke, authentieke karakter maakt van The Forty-Year-Old Version een in beeldschoon zwart-wit gefilmd sprookje over (mislukte) ambities, compromissen, ouder worden en (witte) hypocrisie in de theaterwereld. De plot gaat veel kanten op, maar het geheel blijft prettig intiem. De look and feel van de film roept bij vlagen herinneringen op aan het werk van regisseurs als Spike Lee en Woody Allen.
Blank zet zichzelf daarmee in één klap op de kaart als regisseur. Op het Sundance Festival won ze eerder dit jaar al de regieprijs, dus de voortekenen zijn veelbelovend. Blanks’ alter ego mag dan zoekende zijn; voor ‘de echte’ Blank wacht achter de camera waarschijnlijk een glorieuze toekomst.