Beter dan het origineel

Terwijl de zoveelste reboot, spin-off, sequel of prequel in de bioscoop verschijnt, gaat ook het vervolg op De kijk van Koolhoven van start. Als tegenwicht voor de bekende klaagzang over het gebrek aan originaliteit in Hollywood, bespreekt filmmaker Martin Koolhoven in de première-aflevering van seizoen twee zijn favoriete sequels en remakes: van Spiderman: Into the Spider-Verse (2018) en Terminator 2: Judgment Day (1991) tot Ben-Hur (1959) en The Wizard of Oz (1939).

Ergens bovenaan Koolhovens lijstje staat The Thing (1982), John Carpenter’s meesterlijke sciencefiction-horrorfilm. Een groep Amerikaanse onderzoekers wordt in Antarctica geïnfiltreerd door een buitenaardse levensvorm die andere organismen assimileert en vervolgens imiteert.

Paranoia volgt snel, want wie is zichzelf en wie is ‘het ding’? Waar The Thing from Another World (1951) losjes is gebaseerd op de novelle Who Goes There? (1938), bleef Carpenter voor de tweede verfilming dichter bij het bronmateriaal van auteur John W. Campbell, vertelt Koolhoven.

In vergelijking met de meer ingetogen jaren vijftig-versie, staat The Thing bekend om de fenomenale doch gruwelijke special effects, bijvoorbeeld hoofden die verticaal opensplijten of als een vlezige spin rondkruipen. De jaren tachtig waren immers het gouden tijdperk van baanbrekende horror-effecten waar nog geen digitale animatie aan te pas kwam. Monsterlijke transformaties, groteske wezens en verminkte lichamen — alles zorgvuldig met de hand gecreëerd.

Binnen die context wordt een andere, niet door Koolhoven besproken remake steevast in dezelfde adem met The Thing genoemd: David Cronenbergs The Fly (1986).

In de gelijknamige film uit 1958 faalt een teleportatiemachine-experiment en is het hoofd van de wetenschapper in kwestie verwisseld met een enorme vliegenkop. De cultklassieker kreeg maar liefst twee vervolgen, Return of the Fly (1959) en Curse of the Fly (1965), voordat Cronenberg zijn beroemde versie maakte met Jeff Goldblum als de excentrieke wetenschapper Seth Brundle.

Dit keer lijkt het experiment te zijn geslaagd, voordat het lichaam van Brundle langzaam maar zeker een weerzinwekkende transformatie ondergaat, waarvoor grimeurs Chris Walas en Stephan Dupuis een Oscar ontvingen. Dankzij Walas kreeg ook de remake een vervolg: The Fly II (1989) was zijn regiedebuut. Een gigantische flop, maar de special effects zijn wederom fantastisch.

Het ene vervolg is het andere niet. Het moet in ieder geval vernieuwend genoeg zijn om te kunnen bekoren, en daar lijken veel van de huidige remakes en sequels niet aan te voldoen. Gelukkig start Koolhoven zijn eigen vervolg met bekende en onbekende uitzonderingen op de regel. Want mocht pure originaliteit bestaan, is dat zeker geen vereiste voor een goede film.