Telefilm Dwaalspoor: psychologische thriller die langzaam naar de climax toewerkt

Wanneer zijn veertienjarige kleindochter vermist raakt, is de net gepensioneerde rechercheur Ron (Raymond Thiry) ontevreden over hoe traag en laks zijn oud-collega’s bij de politie met de zaak omgaan en besluit hij zelf op onderzoek uit te gaan.

De premisse van de film Dwaalspoor, de tweede in een nieuwe reeks telefilms met als thema misdaad, doet vermoeden dat de film het Nederlandse antwoord is op Taken, het ontvoeringsdrama uit 2008 met Liam Neeson in de hoofdrol. Maar die vergelijking gaat niet op, want waar Taken vooral draait om het actiespektakel, is Dwaalspoor meer een psychologische thriller die langzaam naar de climax toewerkt.

Hoofdpersonage Ron wordt gespeeld door Raymond Thiry, een opvallend kwetsbare rol voor de acteur die we vooral kennen van zijn vertolkingen van zware criminelen en moordenaars (denk bijvoorbeeld aan Nicolaas Luther in Penoza, of John Zwart uit de Netflix-hitserie Undercover). De acteur moest dan ook even wennen aan zijn personage: ‘Voor de opnamen van een nieuwe telefilm laat ik nu een baard staan. Dat is nieuw voor mij: de gedistingeerde heer zijn. Word ik opeens een chic soort Sean Connery,’ zei hij tegenover de Volkskrant, eerder dit jaar. Gedistingeerd en chic is misschien wat overdreven, maar anders dan Thiry’s gangbare filmrollen is Ron wel degelijk. Hij is geen stoere bink die het conflict opzoekt, maar eerder een lieve en kwetsbare familieman, die niet zonder zijn kleindochter kan.

Wat dat betreft past het personage erg goed in de film, omdat Dwaalspoor zich vooral richt op wat de verdwijning van een familielid met een gezin doet. Naast veel aandacht voor het verloop van de verdwijningszaak, focust de film ook erg op het verdriet van de familie, en op de conflicten die kunnen ontstaan tussen gezinsleden na zo’n ingrijpende gebeurtenis. Een beetje zoals in de film Prisoners uit 2013, waarin ook een jong meisje vermist raakt, en waaruit Dwaalspoor erg veel inspiratie lijkt te hebben geput.

Bovenal is de film ook erg spannend. De sobere belichting, de trage cameravoering en het grauwe kleurenpalet doen denken aan de films van David Fincher en dragen bij aan het onheilspellende karakter van de film. De plot ontvouwt zich langzaam, zet de kijker meerdere keren op het verkeerde been, en houdt je letterlijk tot de laatste seconden in het ongewisse over het lot van het verdwenen meisje.