Filmmaker Kees Hin compromitteerde zich nooit

‘Wij maken altijd hetzelfde soort filmpje’, lacht Kees Hin, recht in de lens. Achter de camera staat vriend en filmmaker Diego Gutiérrez. ‘Jij zegt altijd: “Wat bedoel je?”’, vervolgt Hin. Korte stilte. ‘Ik bedoel helemaal niks.’ Weer stilte. ‘Ik bedoel te weinig. Of ik bedoel te veel.’ Korte pauze. ‘Godverdomme.’

Vriendin en journalist Sandra van Beek schiet ervan in de lach. ‘Dit is Kees ten voeten uit’, zegt ze over de scène uit Leven, een droom. Zeven manieren om afscheid te nemen - een van de zes films uit het oeuvre van Hin die nu te zien zijn via de Eye Film Player. Waar bij de meeste van Hins films anderen worden geportretteerd, speelt hij in deze coproductie met zijn vriend Diego Gutiérrez zelf de hoofdrol. We volgen Hin in de laatste fase van zijn leven, dicht op de huid, als de ziekte Parkinson behoorlijk vat op hem heeft.

Van Beek werkte veel met Hin samen bij filmklussen, in allerlei functies. Ze hielp bijvoorbeeld bij het schrijven van filmplannen en moest dan, net als Gutiérrez, vaak om verduidelijking vragen. Aan haar de schone taak om zijn ‘onbegrijpelijke erupties’ om te zetten in taal die de mensen van het Filmfonds, of crewleden, zouden begrijpen. ‘Cameramensen keken regelmatig verbaasd op de set wanneer Kees weer eens vroeg “waarom ze de camera nou dáár neerzetten”, vertelt Van Beek. ‘Hij vond het dan te veel een ‘journaal-shotje’ en wilde een ander soort beeld, beeld dat je onthoudt. Hij wilde altijd alles anders. Hij was als een krab, hij ging altijd zijwaarts.’

Hins oudste dochter Jacinta erkent dat haar vader vaak in raadselen sprak. ‘Hij was nooit direct. Maar als je hem kende, was hij goed te begrijpen. Leven, een droom gaat op een impliciete manier over de naderende dood en het machteloze van dingen die verdwijnen. Maar het gaat ook over het verlangen naar de plek waar hij het liefste was. En het is een reis door het gelukkige verleden.’

Eigenzinnig. Experimenteel. Grillig, met rafelranden – zo wordt het oeuvre van Hin vaak omschreven. ‘De dichter onder de Nederlandse filmmakers’ is misschien wel de meest treffende formulering. In Leven, een droom zien we Hin met een geblinddoekte papier-maché pop die hij ooit uit Mexico had meegenomen door zijn huis sjouwen, van het ene vertrek naar het andere. ‘Door de vragen die hij oproept, leeft hij’, zegt Hin over de pop. Om daarna veelbetekenend te stellen: ‘Wij zijn eigenlijk de pop en hij de levende.’

Hin compromitteerde zich nooit, stellen Jacinta Hin en Sandra Beek – ook al mopperde Hin soms gekscherend dat hij het vervelend vond dat de prijzen altijd maar naar Heddy Honigmann gingen. ‘Hij ging honderd procent zijn eigen weg,’ zegt Jacinta. ‘Hij was altijd met het idee bezig, en nooit met een groot publiek. De films van mijn vader hebben geen entertainmentwaarde. Maar hij had wel een belangrijke positie in de Nederlandse filmwereld en was inspirerend en bepalend voor jonge filmmakers die veel bij ons over de vloer kwamen. Hij stond niet als avant-gardist aan de zijlijn.’