Al te grote dromen hebben ze niet, een heel gemiddeld bestaan met wat huiselijk geluk zou al mooi zijn. Maar het lot heeft anders beslist. De antihelden van filmmakers Andrea Arnold (Fish Tank, American Honey) en Lynne Ramsay (Ratcatcher, You Were Never Really Here) groeien op in achterbuurten, gaan gebukt onder trauma’s, hebben nauwelijks morele kaders meegekregen. En doorgaans is er weinig zicht op verbetering.
‘Dit soort personages kom je in de cinema niet zoveel tegen,’ zegt Eye-programmeur Ronald Simons, verantwoordelijk voor het retrospectief rond Arnold en Ramsay. ‘Het zijn mensen waarover je leest in de krant, mensen die min of meer buiten de samenleving staan. Hooguit worden ze opgevoerd in films waarin ze dan uiteindelijk hogerop komen of hun leven beteren. Maar bij Arnold en Ramsay gebeurt dat niet. Zij registreren gewoon; volgen hun personages met een open blik, zonder oordeel.’
De keuze om beide cineasten in één programma op te voeren was deels pragmatisch, legt Simons uit: ‘Voor een retrospectief kiezen we in Eye meestal een filmmaker uit met een substantieel oeuvre, zodat we kunnen uitpakken met veel vertoningen en specials. Het jammere is alleen dat regisseurs met een kleiner oeuvre zo nooit aan bod komen. Arnold en Ramsay hebben bijvoorbeeld allebei nog maar vier lange speelfilms gemaakt, naast wat korte films en documentaires – maar die films zijn wel fantastisch. Deze makers behoren tot de top van de huidige Europese cinema en verdienen een groot publiek. De keuze om hun films te combineren lag verder ook wel voor de hand: ze zijn allebei Brits, vrouw, behoren tot dezelfde generatie, en snijden vergelijkbare thema’s aan. We hebben het plan aan ze voorgelegd, en ze reageerden allebei enthousiast. Helaas zijn ze te druk met hun nieuwe films om zelf bij de opening aanwezig te zijn.’