Netflix-tips: Hostiles en Psycho

De moeder van de jonge Conor sterft aan kanker. Zijn vader is een nietsnut die al snel de benen nam, en  zijn oma veel te streng en afstandelijk. Zodat Conor het helemaal alleen moet verwerken. Totdat de enorme boom op het kerkhof tot leven komt en hem een handje gaat helpen. Visueel vlekkeloze bewerking van het boek van Patrick Ness (die ook het scenario schreef), maar regisseur Bayona - van tsunamidrama The Impossible - kan niet kiezen. Waardoor de film te eng is voor jonge kinderen, en soms te sentimenteel en uitleggerig voor volwassenen.

Er zijn olifanten die hun slagtanden verbergen als ze mensen zien, ze weten dat hun ivoor waardevol is. Het is zo’n pijnlijk feit dat je maag even doet samenkrimpen. Documentaire The Ivory Game, dat zich onderdompelt in de ingewikkelde en bijna hopeloze strijd tegen ivoorhandel en de jacht op olifanten in Afrika, zit er vol mee. Deze feiten in combinatie met de meeslepende beelden, sympathieke mensen en die prachtige beesten, maakt dat je nog tijdens de aftiteling naar de website van het WNF surft om te kijken hoe je zelf kunt helpen.

Regisseur/scenarist Scott Cooper (Crazy Heart, Black Mass) bouwt gestaag aan een fraai oeuvre van rauwe, emotionele americanafilms. Deze volbloed western draait om een beruchte legerkapitein (Christian Bale) die anno 1892 opdracht krijgt een gevangengenomen Cheyenne-stamhoofd (Wes Studi) terug te escorteren naar zijn thuisland. De filmtitel slaat zowel op de cowboys als de indianen: in Coopers keiharde, sombere wereld staat iedereen elkaar naar het leven, al gloort er nog een beetje hoop aan de horizon. Parallellen met het heden zijn allicht geen toeval. Adembenemende locaties, mooie intense hoofdrol van Bale.

In 1954 wint mensenrechtenadvocaat Thurgood Marshall de rechtszaak Brown v. Board, die rassenscheiding op scholen beëindigt. In 1957 is hij de eerste zwarte man ooit die wordt benoemd tot rechter bij het Amerikaanse hooggerechtshof. Toch focust Marshall op een redelijk onbekende rechtszaak uit zijn vroege carrière. Dit maakt de film eerder een vermakelijk, soms wat clichématig rechtszaakdrama, dan een biopic over het leven van deze belangrijke en invloedrijke man. Gelukkig maakt de charmante branie en het gepaste zelfvertrouwen waarmee Chadwick Boseman Marshall speelt, veel goed.

Nog steeds is de douchescène halverwege het verhaal over een vrouw die een nieuw leven wil beginnen en in een morsig motel belandt, ronduit huiveringwekkend. 'De' moord uit de filmgeschiedenis is 45 seconden lang en vanuit zeventig verschillende camerastandpunten gedraaid. En eigenlijk valt er niets te zien. De meeste mensen zwéren achteraf dieprood bloed het doucheputje te hebben zien instromen, maar Psycho werd in zwart-wit gemaakt: u kijkt naar chocoladesiroop. De montage van vaste Hitchcock-editor George Tomasini en de onvergetelijk indringende muziek van Bernard Herrmann houden het menselijk brein verbluffend voor de gek. Adembenemend.

Extra tip: kijk na het zien van Pyscho ook documentaire 78/52 op Netflix, die volledig over de befaamde douchescène gaat