Netflix-tips: Margot at the Wedding en Room

Paul (Robert Redford) en Corie (Jane Fonda) installeren zich na een luxueuze wittebroodsweek in een armzalig appartementje in Greenwich Village. Hun buurman, gespeeld door de eeuwig charmante Charles Boyer, wint de sympathie van Corie, wat hem dan weer de jaloezie van Paul oplevert. Plezierig scenario van Neil Simon, die zelf zijn toneelstuk voor de film bewerkte. Het is vooral het frisse, ongedwongen spel van de twee hoofdrollen dat de aandacht de hele film door vasthoudt. Redford speelde de rol al eerder op de planken van Broadway. De tv-serie met een zwarte cast, geproduceerd in 1970, werd na twaalf afleveringen stopgezet.

Regisseur Noah Baumbach (1969) is een grootheid in de verfijnde cinema sinds zijn intieme autobiografische drama The Squid and the Whale (2005). Opvolger Margot at the Wedding is eveneens een fijngevoelig hoogstandje. Kidman en Leigh spelen hyperintelligente zussen die na jaren onderhuidse oorlogsvoering met elkaar botsen op winters Long Island, ten overstaan van Leighs potentiële man (komediant Jack Black). Baumbachs scenario is een ode aan Eric Rohmers Pauline à la plage (1983). De gevoileerde sfeer is te danken aan het gebruik van natuurlijk licht en dertig jaar oude cameralenzen.

Intelligente bewerking van de gelijknamige succesroman van de Ierse Emma Donoghue, over een moeder en haar (bijna) vijfjarige zoontje, die door Old Nick worden vastgehouden in een geluidsdicht en met stalen platen verstevigd tuinhuisje. Het jochie, Jack, is geboren in dat tuinhuisje en kent de wereld alleen van de televisie. En uit de verhalen van zijn moeder. Opvallend optimistisch, ondanks het zware onderwerp, omdat de kijker vooral door de ogen van Jack kijkt. Genomineerd voor vier Oscars (beste film, regie, hoofdrolspeelster en scenario; geschreven door Donoghue zelf).

Zeventien jaar duurde het voordat de makers van de langstlopende animatieserie van de Amerikaanse televisie de sprong durfden te maken naar het witte doek. Het resultaat is een extra lange Simpsons-aflevering met een aantal kenmerkend spitsvondige grappen, hier en daar wat opvallend chique animatie, en wat sentimentele en zelfs prekerige inzakmomenten. Jammer dat men de kans niet aangreep wat verrassender en anarchistischer uit de hoek te komen, en dat Springfieldhelden als Moe, Apu en Mr. Burns er zo bekaaid vanaf komen. Al met al redelijk vermaak, maar het programma is vaak beter.

Rogue One wordt gepresenteerd als een losstaand verhaal binnen het Star Wars-universum. De personages zijn inderdaad onbekend, maar de plot sluit wel degelijk aan bij de doorgaande saga (en zal daarom voor leken misschien wat ingewikkeld zijn). Centraal staat stoere heldin Jyn Erso, die het opneemt tegen Darth Vader en co in de periode die zich afspeelt vlak voor Episode IV: A New Hope. De actie, effecten en decors zijn puik, en het verhaal is zeker niet in alle opzichten voorspelbaar. De algehele funfactor had alleen (geestige robot K-2SO ten spijt) best iets hoger gemogen.