Netflix-tips: The Art of Loving en Cargo

Met de publieksprijs van het Nederlands Filmfestival bekroond drama over een zoon en een moeder die steeds verder uit elkaar groeien. Damiaan (Wieger Windhorst) is geslaagd voor zijn eindexamen en vertrekt naar een kraakpand, moeder Aleid (Anneke Blok) krijgt voor het eerst sinds de dood van haar man weer een serieuze relatie. Vooral het spel van de twee hoofdrolspelers en Danyael Sugawaras oog voor kleine gebaren weten de band tussen moeder en zoon voelbaar te maken, maar het niet altijd even geloofwaardige scenario vraagt wel veel goodwill van de kijker. Debuutprijs in Brussel.

De non-conformistische Poolse seksuoloog Michaliny Wislockiej (liefkozend ‘Mischka’ genoemd) zet zich al vanaf haar studietijd tijdens de Tweede Wereldoorlog in voor vrijzinnige ideeën op het gebied van seks. In de jaren zeventig schrijft ze een boek waarin ze de gelijkheid van seksueel genot propageert, maar de communistische uitgeverswereld blijkt nog niet klaar te zijn voor haar taboedoorbrekende gedachtegoed. Actrice Magdalena Boczarska is geweldig als de ietwat lompe, directe, en tegelijk kwestbare Mischka; ze won er in eigen land een Eagle Award mee.

Ambitieuze variatie op het zombiegenre over gezin (man, vrouw, baby’tje), dat in de Australische outback uit de greep probeert te blijven van de geïnfecteerden (ze worden in de film nooit zombies genoemd). Terwijl de witte Australiërs onderling weinig solidariteit vertonen, trekken de Aboriginals juist naar elkaar toe. Co-regisseur Yolanda Ramke schreef ook het scenario, wat wellicht verklaart waarom de nadruk in Cargo meer op uiteenvallende relaties ligt, dan op vleesetende ondoden. Martin Freeman (The Office, Sherlock) is weer fantastisch als Andy, een gewone burger in een ongewone situatie.

In het intrigerende sf-drama Equals is de toekomst kaal, wit en stil. Alles is er op gericht om emoties te vermijden. Want oplaaiende emoties waren er ooit de oorzaak van dat de wereld op een haar na vernietigd werd. Emoties zijn een ziekte waarvan je genezen moet. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Zeker niet voor Silas (Nicholas Hoult) en Nia (Kristen Stewart), die tot hun eigen schrik verliefd worden op elkaar. Soms iets te bedachtzaam sf-drama van de jonge regisseur Drake Doremus (1983), die zijn personages met de camera zo dicht op de huid zit, dat je ze bijna kan aanraken. Maar dat mag natuurlijk niet.

Poes Minoes uit de Emmalaan snapt niet waarom ze er plots uitziet als een een charmante jongedame (Carice van Houten). Het is raar, maar het heeft ook voordelen. Bevriende katten vertellen haar bijvoorbeeld mensengeheimen, waarmee ze de sympathieke, stuntelige journalist Tibbe (Theo Maassen) helpt, in ruil voor eten en een slaapplaats. Er zit ook een tip tussen over de onfrisse zaakjes van schurkachtige industrieel en kattenhater Ellemeet (Pierre Bokma). Erg leuke verfilming van een scenario van Burny Bos naar het boek van Annie M.G. Schmidt. Gouden Kalveren voor de film en voor Van Houten.