Netflix-tips: Blade Runner 2049 en The Girl with all the Gifts

Vijfendertig jaar na Ridley Scotts verpletterend mooie en invloedrijke sf-drama Blade Runner verscheen er een vervolg: Blade Runner 2049, dat zich dertig jaar na de gebeurtenissen in het origineel afspeelt. Ook in 2049 kampt Los Angeles nog met verregaande milieuvervuiling, jaagt de politie op ontsnapte androïden (in de film 'replicants'), en zijn die replicants op zoek naar wat ze menselijk maakt. De Canadese regisseur Denis Villeneuve (Sicario, Arrival) werd door Scott zelf uitgekozen en maakte een meer dan waardig vervolg, dat hoewel trouw aan het origineel, nooit de film van een fanboy wordt. Sylvia Hoeks als replicant Luv steelt – net als landgenoot Rutger Hauer destijds in het origineel – bijna de film.

Lees hier ook ons interview met Denis Villeneuve over de film

Verfilming van de opkomst en neergang van drugshandelaar George Jung (Johnny Depp). Nadat hij wat met wiet gerommeld heeft, begint Jung in de jaren zeventig een handeltje in cocaïne. Een van zijn leveranciers is Pablo Escobar, die later bekend zal worden als gevreesd leider van het Medellín drugskartel. Jung verdient dus bakken met geld, maar merkt ook dat drugshandel een harde business is. Depp is in vorm, en maakt gelukkig weinig gebruik van de irritante maniertjes die hij later in zijn carrière steevast van stal haalde. Het witte spul dat wordt gesnoven in Blow is trouwens melkpoeder.

Jeugdvrienden Rosie (Lily Collins) en Alex (Sam Claflin) uit Londen hebben één grote droom: samen studeren in de VS. Hun plannen worden overhoop gegooid wanneer Rosie zwanger blijkt te zijn van Greg, met wie ze een onenightstand had tijdens het schoolfeest. Ze verzwijgt haar zwangerschap voor Alex, die nietsvermoedend naar Amerika vertrekt. Rosie blijft achter als alleenstaande moeder. In de jaren die volgen ontdekken Rosie en Alex dat ze gevoelens voor elkaar hebben, maar door een opeenstapeling van misverstanden lopen ze elkaar steeds mis. Een origineel liefdesverhaal vol realistische situaties, maar met een voorspelbaar slot.

Deze verfilming van de gelijknamige griezelroman van Mike Carey (die zelf het scenario schreef) is in veel opzichten een doorsnee zombiefilm, maar heeft wat originele vondsten. Zo is hoofdpersoon Melanie (getalenteerde nieuwkomer Sennia Nanua) een jonge zombie-mens-hybride, die een lerares (Gemma Arterton), wetenschapper (Glenn Close) en soldaat (Paddy Considine) moet helpen overleven in een door ondoden geteisterd Londen. Aan bloed geen gebrek, maar echt eng is de film niet te noemen; wel sfeervol en onderhoudend, met interessante verwijzingen naar mythen en actuele thema’s.

Journalist McAffrey (Russell Crowe) onderzoekt een aantal moorden die iets te maken schijnen te hebben met een oude vriend van hem, Stephen Collins (Ben Affleck), lid van het Huis van Afgevaardigden. Gaandeweg ontdekt hij dat het zaakje vreselijk stinkt. Zijn hoofdredacteur (Helen Mirren) scheept hem daarbij op met, aanvankelijk ongewenste maar later o zo handige, hulp van bloggende collega Della (Rachel McAdams). Gebaseerd op een iets betere BBC televisieserie. Desalniettemin een interessante en intelligente thriller, met een mooie politieke invalshoek. Ambachtelijk spel van het leeuwendeel van de cast.