Netflix-tips: Leaving Las Vegas en Mulholland Drive

Will (Hugh Grant) is trots op zijn betekenisloze leven, een leven dat hij financiert met de royalty's van de kersthit van zijn wijlen vader. De wondere wereld van familie en liefde is hem vreemd totdat de twaalfjarige stumper Marcus (Nicholas Hoult), zoon van een stoffige hippie (Toni Collette), op de stoep staat. Dit is Nick Hornby materiaal. Helaas zonder het onderhuidse venijn van zijn verfilmde magnum opus High Fidelity want About a Boy is volbloed Hollywood. Geen rafelrandjes dus maar een gepolijste guilty pleasure.

Ben (Nicolas Cage) is een reddeloze alcoholist die vertrekt naar Las Vegas om zich dood te drinken. Daar ontmoet hij Sera (Elisabeth Shue), een prostituee, die hem respecteert en liefheeft ondanks zijn intenties. De verwantschap tussen Ben en Sera is monumentaal in beeld gebracht en Cage overstijgt zo mogelijk zijn prestatie in Wild at Heart (1990) in een verbluffende vertolking van een man die bijna sereen zijn dood tegemoet drinkt. De productiemaatschappijen zagen het niet zitten maar Mike Figgis filmde met de 16mm op de schouder en een minimaal budget uiteindelijk alle mogelijke prijzen bij elkaar.

Bekijk hier de aflevering van Shot on Location over Leaving Las Vegas

De tot dan toe tamelijk onbekende soapactrice Naomi Watts kreeg veel lof (en prijzen) voor haar rol als de keurige en wat naïeve Betty die zich, juist gearriveerd in Los Angeles, ontfermt over een verwarde vrouw met geheugenverlies. Dat is het begin van een verhaal dat vreemder en vreemder wordt en halverwege 180 graden lijkt te draaien. Identiteiten worden verwisseld, dromen blijken werkelijkheid (of andersom) en uiteindelijk raak je geheid de kluts kwijt. Dit alles natuurlijk begeleid door de omineuze muziek van Lynch' vaste componist Angelo Badalamenti. Ja, de film vliegt uiteindelijk behoorlijk uit de bocht maar knaagt nog fijn lang in je hoofd door.

Lees hier 'David Lynch: geen doorsnee regisseur'

Twee Britse sf-fanaten (Simon Pegg en Nick Frost) reizen naar Amerika om in een camper alle plaatsen te bezoeken waar aliens zijn gezien. Dan krijgen ze bezoek van een echte alien, Paul genaamd, die tientallen jaren op aarde gevangen werd gehouden door de FBI, maar wist te ontsnappen. Samen met een maffe creationiste helpen de twee hem te vluchten. Na Shaun of the Dead en Hot Fuzz is Paul de derde genrekomedie van Frost en Pegg. Niet zo leuk als zijn voorgangers, maar nog steeds de moeite waard. Bevat oneerbiedige grappen over religie en een boodschap-met-knipoog over tolerantie.

Bekijk hier ons interview met Pegg en Frost over de film

Op school in Buenos Aires raakt Nahuel, een grote, stevig gebouwde tiener, slaags met een medestudent. Hij moet om af te koelen naar zijn vader, een man die hij nauwelijks kent, in het verre Patagonië. Pa, een stoere stille jachtopziener, komt hem drie uur te laat ophalen van het vliegveld. Niet het ideale begin van hun hereniging. De voorzichtige toenadering tussen de twee ruwe bonken wordt soms vanuit de hand, heel dicht op de personages gefilmd, met op de achtergrond het majestueuze, woeste landschap. De film won een stevig aantal prijzen, waaronder die voor de beste nieuwkomer voor Lautaro Bettoni als Nahuel.