Liefdesverdriet? Nee. Typisch een gevalletje van de Breaking Bad Blues.
De beste serie van de afgelopen jaren is niet meer, en leegte is nu ons deel.
Want wij seriejunks leefden voor die wekelijkse dosis Walter White, voor dat
geweldige verhaal dat zo verdomd uitgekiend werd verteld. En die plotwendingen,
zo bruut en onverwacht dat je alle hoeken van de kamer zag. Breaking Bad was het
zout van ons kijkende bestaan. Elke aflevering voelde als een cadeautje dat je
mocht uitpakken; wat zouden ze nu weer voor je in petto hebben? Het leidde tot
kreten slaken op de bank, zuchten van genot en geheel niet diepzinnige
overpeinzingen, zoals: dat het toch maar mooi was, dat er ergens op de wereld
iemand rondloopt die zulke goede dingen schreef en ze deelde met jou - wat een
privilege. Deelgenoot van een select gezelschap waren we, BB’ers, die het ook
snapten en waardeerden.
Op het werk hebben we mismoedige gesprekjes
. 'Wat kijk jij?' 'Niks.' 'Niks??' 'Nee. Geen zin. Al een maand niet, hoor.' '
Gelukkig komt in november de Breaking Bad-box uit op blu-ray,' verzucht iemand
gelaten.
De dip na de top. We hadden hem na The Wire, we hadden ‘
m post-Sopranos, maar zo erg als nu hadden we het nog nooit. En het erge is: nu
het beste niet meer voorhanden is, valt al het andere tegen. Een avondje zappen
levert louter ergernis op. Wat een bagger, dat standaard genrewerk van de hordes
politie-, rechtbank- en forensisch-gedoe-series. Voorspelbaar, nul diepgang en
er zit geen originele gedachte in. Saai! Waarom produceren de studio’s dat nog
? De boodschap van Edinburgh dit
jaar – het betoog van Kevin Spacey over kiezen voor kwaliteit en je nek durven
uitsteken als zenderbaas – krijgt opnieuw betekenis. Ook doet zo’n zapavondje
je nog iets anders realiseren. In de oceaan van content die er wordt
geproduceerd (en dat wordt alleen maar meer met de toename van het aantal
platforms), is en blijft echte kwaliteit schaars. Ondanks de huidige Golden Age
of Television. Daar valt nog een wereld te winnen.
En dan is het
nog herfst ook. Het hakt erin, hoor.
Je voelt je leeg. Beetje down ook, eigenlijk. Nergens zin in. Het is die ene. Je mist ‘m. Maar het is voorbij, geweest, klaar, uit. Oké, oké, het is al een dikke maand uit. Maar toch.