De Comakijker leerde van series houden door ze te kijken op de ouderwetse manier: op televisie. Maar het medialandschap verandert...

Geachte aanwezigen,

We zijn hier vandaag samengekomen om nog één keer een goede vriend te herdenken. Een trouwe vriend bovendien, die jarenlang voor ons klaarstond. Een vriend die ons van alles gaf en daar nooit iets voor terugvroeg. Hoogstens onze aandacht. En was dat zoveel gevraagd?

Nee , we gaven die aandacht graag. Zaten op elke doordeweekse avond klaar en als we niets te doen hadden op zaterdag, dan ook. Op zondag misschien wel met een dekentje, lekker op de bank met onze vriend in de hoek. Op goede dagen had hij dan een dubbelaflevering te bieden. Ach, wat konden we daar toch van genieten.

Maar het ging de laatste jaren al niet goed. De VHS, ja, daar kon hij nog wel mee leven. En ook dvd’s kregen hem niet klein. Het was niet meer hetzelfde, maar je keek tenminste nog wel naar hem. Veel zelfs. Hij stond vaker aan dan hij gewend was. Van de sprint naar de marathon.

Een stukje Monty Python

Ondertussen werden de doordeweekse avondjes steeds minder. Ja, even voor het nieuws. Misschien een talkshowtje meepikken. Op zich niet erg, daar was hij toch ooit voor bedoeld? Voor live broadcasting? Maar elke week dezelfde dag, vaste prik? Dat zat er niet meer in.

Ineens kon je een aflevering ook downloaden. Dan keek je wanneer je wilde, waar je wilde, hoe je wilde. Maar niet meer via hem. Het beeld bleef zwart. “Oh, ik? Nee, ik heb geen tv meer hoor. Ik kijk alles wel op mijn laptop.” Kun je het ze nog horen zeggen? Och, wat gruwelde hij daar toch van.

Uitzending gemist, daar ging het al een beetje fout.  Dat was gewoon een uitnodiging om het in je eigen tijd te doen. En dan nog met Netflix erbij? Ja, hij bleef positief, natuurlijk bleef hij positief. De mensen kijken wel. “Je ziet het het eerst bij mij,” zei hij dan. Heet van de naald. Ik zie hem er nog bij lachen.

Vrienden, ik hoef jullie niet te vertellen dat binnenkort Marco Polo begint. De zoveelste streaming serie; ik ben er ziek van. En ik hoor jullie denken: maar volgend jaar is er toch weer Game of Thrones? Dan zetten we daar toch de televisie voor aan? Nee, vrienden, het is tijd om eerlijk te zijn: die gaan we ook downloaden. Het is tijd om de spreekwoordelijke en letterlijke stekker eruit te trekken.

De televisieserie is dood, de serie leeft.