Drie seizoenen lang vermaakte Hannibal – een visueel innovatief, geregeld gruwelijk, maar ook introspectief moordenaarsdrama – een kleine, maar trouwe groep kijkers. Een te kleine groep uiteindelijk voor zender NBC, die vorig weekend Hannibal zijn laatste maaltijd serveerde.

De Hannibal waar ik het over heb is inderdaad de door Anthony Hopkins beroemd geworden kannibaal en niet de olifantengeneraal. Hoewel na Silence of the Lambs (1991) steeds steviger uitgemolken in steeds slechter wordende producties ( Hannibal, Red Dragon en Hannibal Rising) zag televisiemaker Bryan Fuller drie jaar terug wel brood in de seriemoordenaar. Hannibal speelt zich af voor de gebeurtenissen van Red Dragon, als niemand nog weet heeft van de vreemde lustgevoelens van de psycholoog, en hij FBI-agent Will Graham nog vrijwillig helpt moorden op te lossen. Hij is natuurlijk een tikkende tijdbom; als kijker is het wachten op de onvermijdelijke explosie.

Dat kan voorspelbaar klinken, maar is het allerminst. Dat is allereerst te danken aan Fuller, die alle vrolijke visuele trucjes die hij gebruikte in Pushing Daisies vervormd heeft. Was Pushing Daisies de droom, dan is Hannibal de nachtmerrie. Kleuren (voornamelijk bloedrood) versterken sommige shots en zijn in anderen juist afwezig, met een kil tafereel tot gevolg. Hannibal vertraagt, versnelt, pakt je vast, maar neemt je niet bij de hand. Het is horror in de stijl van Kubrick en Hitchcock: subtiel, elegant, onderhuids kriebelt het.

Kriebelen doet het ook tussen Will Graham en doctor Lecter, die formidabel vertolkt worden door respectievelijk Hugh Dancy en Mads Mikkelsen. Hun verhaal is een liefdesverhaal, een constant geven en nemen tussen twee gelijkgestemden – al wil één van de twee dat natuurlijk niet toegeven. Dancy is fantastisch als intens getormenteerde profiler, een man wiens inlevingsvermogen hem overweldigt. Om een moord op te lossen ‘wordt’ hij de moordenaar. Mikkelsen is op zijn beurt adembenemend: strak gekleed, strak gezicht, strak Scandinavisch accent. Een glimlach of een aanraking kan je al laten bibberen.

Hannibal in drie verschillende films.

Zonder het verloop van de serie al teveel te spoilen: de tijdbom barst natuurlijk en doet dat (gelukkig) sneller dan je zou denken. Vanaf dat moment draait de serie niet zozeer meer om de moord van de week, maar wordt het een kat-en-muis-spel dat tot een bekend, maar desalniettemin onverwacht einde leidt.  (Daarvoor zal u natuurlijk zelf moeten gaan kijken.)

Voor een vrij traditionele zender als NBC was een project als dit uniek. Een serie die je eerder zou verwachten bij een HBO, Showtime of AMC. Die er ook voor gemaakt leek: met dertien afleveringen per seizoen, een bijzondere visuele stijl en zo nu en dan flinke horror, voldeed Hannibal aan alle criteria voor een succesvolle kabelserie. De critici waren lovend en lieten hun krantenkoppen schreeuwen: “Waarom kijken jullie niet naar Hannibal?”

Het mocht niet baten. Hebben sommige kabelzenders al genoeg aan de positieve aandacht, een zender als NBC moet het toch echt hebben van de kijkcijfers. Die waren er niet (genoeg). Zonde, maar gelukkig zijn Bryan Fuller en consorten hard bezig een vierde seizoen of film te realiseren bij een andere zender/producent. Netflix en Amazon hebben al nee gezegd, maar wie weet krijgen we dus toch nog een toetje.