Hoe mooi is het Groningse platteland, met zijn uitgestrekte weilanden, eindeloze bomenrijen en oer-Hollandse, weidse wolkenluchten? Maar sinds september 2014 heeft het Groningse buitengebied ook een ander, onheilspellender uiterlijk: aardedonkere velden met flarden mist en bomen die dreigend en inktzwart tegen de diepblauwe nachtelijke hemel afsteken. Dit is het Groningen van Hollands hoop, waar schimmige praktijken plaatsvinden die het daglicht niet kunnen verdragen. In het eerste seizoen van Hollands hoop maakte de kijker – net als hoofdpersoon Fokke Augustinus – kennis met deze duistere variant van de meest noordoostelijke uithoek van Nederland.
In de eerste aflevering van de dramaserie keert de goedzakkerige psychiater terug naar zijn geboortegrond om de erfenis van zijn overleden vader te regelen. Eenmaal daar ontdekt hij een enorme wietplantage tussen de mais en voor hij het weet is hij zelf betrokken bij grootschalige handel in wiet en moet hij zijn mannetje proberen te staan tussen dubieuze figuren. Dit allemaal zonder medeweten van zijn vrouw, Machteld, die Fokke pas in het allerlaatste shot van het eerste seizoen op de hoogte brengt van de illegale praktijken die al die tijd vlak voor haar neus plaatsvonden.
Afgezien van die mooie shots van het Groningse landschap en de zeer fraaie leader en dito titelsong viel de serie op door de mix van genres: thriller, (relatie)drama en zwarte komedie lopen naadloos in elkaar over en de mengeling van nuchter understatement, overdrijving, huiselijkheid en horror pakt erg goed uit. De door Dana Nechushtan geregisseerde serie won in 2014 dan ook het Gouden Kalf voor Beste televisiedrama en een jaar later nam Franky Ribbens de Gouden Krulstaart voor beste scenario in ontvangst. Nog voordat het eerste seizoen op de Nederlandse televisie werd uitgezonden, was er al interesse vanuit het buitenland en inmiddels werkt de Oscarwinnende regisseur Alexander Payne (Sideways, The Descendants) aan een Amerikaanse remake van de serie.