De beste series van 2018

Het was vanaf de start het grootste kritiekpunt op Better Call Saul: kan het niet wat sneller allemaal? Des te knapper dat de makers uitgebreid de tijd blijven nemen om een gelaagd verhaal te vertellen. Voeg daar briljant acteerwerk en een adembenemende visuele stijl aan toe en je krijgt een voorlopig hoogtepunt in de vorm van het vierde seizoen. Wat dat betreft kunnen we wel een vergelijking trekken met BoJack Horseman, de filosofische animatieserie waarin de hoofdpersoon óók blijft worstelen met zijn innerlijke demonen. Weinig series worden met het seizoen beter, maar Better Call Saul en BoJack Horseman bewezen in 2018 wederom het tegendeel.
(Alex Mazereeuw)

Ook aanbevolen in deze categorie: BoJack Horseman (seizoen 5)

Iedereen heeft een geheim in Babylon Berlin, de duurste niet-Engelstalige serie ooit. Het verhaal speelt zich af in het Berlijn van eind jaren twintig. De hoofdpersonen zijn een verslaafde rechercheur uit Keulen op zoek naar een pornofilm en een ambitieuze jonge vrouw die overdag typiste is op het politiebureau, maar ’s avonds danseres, animeermeisje en amateurdetective. Het is wel opletten geblazen vanwege de vele verhaallijnen en tientallen personages. Een beetje achtergrondkennis over de Weimarrepubliek is dan ook geen overbodige luxe. Maar wie die moeite neemt, wordt beloond met een prachtig geproduceerd en sterk geacteerd visueel spektakel.
(Elja Looijestijn)

Ook aanbevolen in deze categorie: Deutschland 86, Counterpart

Een televisieserie spreekt je aan of niet. Comedyserie The Good Place, over een jonge vrouw (Kristen Bell) die naar het verkeerde hiernamaals wordt gestuurd, valt bij veel mensen helaas in de laatste categorie. Wellicht vanwege de zoete kleuren van dat hiernamaals of door de vlinderdasjes die Ted Danson draagt – dingen die je misschien niet associeert met de slimste komedie van het moment, maar dat is deze serie wel. De afleveringen zijn pareltjes van twintig minuten waarin de hoofdpersonen worstelen met ethische dilemma’s, en de grapdichtheid is zo hoog dat je het beeld na elke twee zinnen moet stilzetten om alles mee te krijgen. Dus wat je eerste gevoel ook zegt, kijk naar The Good Place. (Anke Meijer)

Ook aanbevolen in deze categorie: GLOW (seizoen 2)

Het grootste compliment dat we Homecoming – gebaseerd op de gelijknamige podcast – kunnen geven, heeft geen betrekking op de begenadigde regie van Sam Esmail of het fijne spel van acteurs als Stephan James, en ook niet om de klassieke thrillerelementen of het moeiteloos schakelen tussen verleden en heden. Nee, het grootste compliment is voor hoofdrolspeler Julia Roberts. Omdat zij je eigenlijk binnen een paar minuten doet vergeten dat je naar filmster Julia Roberts zit te kijken. Roberts gaat op in haar rol en wij gaan op in Homecoming, een bevreemdende psychologische thriller die aan het eind van het jaar verscheen en meteen meedong in alle lijstjes en prijsuitreikingen.
(Nick Boers)

Ook aanbevolen in deze categorie: Collateral, Patrick Melrose

Billions kijken voelt als een ritje in een achtbaan. Net wanneer je denkt dat de scherpe bocht is genomen, duikt het karretje met een noodvaart de diepte in om vervolgens op z’n kop in een eindeloze kurkentrekker te belanden. En wanneer je aan het eind van het ritje uitstapt, kun je alleen maar breed grijnzend zeggen: ‘Nog een keer!’ Billions begon in 2016 als een (iets te) klassiek kat-en-muisspel tussen hedgefondskoning Bobby Axelrod (Damian Lewis) en gehaaide Amerikaanse overheidsadvocaat Chuck Rhoades (Paul Giamatti), maar ontwikkelde zich in drie seizoenen tot een serie die soms bijna uit de bocht vliegt, vaak iets zegt over de tijd waarin we leven en vooral vreselijk leuk is.
(Anke Meijer)

Ook aanbevolen in deze categorie: Succession, The Crown (seizoen 2)

Wie de beelden van 9/11 nog vers in het geheugen heeft staan, is geneigd om The Looming Tower over de aanloop naar de aanslagen in 2001 links te laten liggen. Waarom het drama nog een keer herbeleven? Daar komt bij dat de serie – met Jeff Daniels in de hoofdrol (en de altijd geweldige Bill Camp in een bijrol) – door enkele Amerikaanse media werd omschreven als ‘Law & Order: Bin Laden Unit’ (andere recensies waren overigens lovend). Toch is het een van de dramaseries uit 2018 die ons het meest is bijgebleven. Juist omdat het stap voor stap – net als bij een traditionele politieserie – uiteenzet hoe dit heeft kunnen gebeuren.
(Anke Meijer)

Ook aanbevolen in deze categorie: American Crime Story (seizoen 2), Narcos: Mexico

Een jaar geleden hadden we niet durven denken dat in deze eindejaarslijst een productie van Facebook Watch zou staan. Maar het tiendelige Sorry for Your Loss, over een jonge weduwe die worstelt met de dood van haar echtgenoot, is met recht een van de allerbeste series van 2018. Grootste troef is actrice Elizabeth Olsen (Oldboy, Wind River), die de moeilijke hoofdrol met zoveel diepgang, compassie én humor speelt dat het nooit te zwaar of te confronterend wordt. Gratis te zien voor iedereen met een Facebook-account.
(Jelle Schot)

Ook aanbevolen in deze categorie: Cobra Kai (YouTube Red)

Regisseur Mike Flanagan had al wat krediet opgebouwd met zijn prima horrorfilms Oculus (2013), Hush (2016) en de Stephen King-verfilming Gerald’s Game (2017), maar met deze bewerking van de gelijknamige roman van Shirley Jackson zet hij zichzelf definitief op de kaart. De serie is niet alleen doodeng (godzijdank zonder voorspelbare schrikmomenten), maar neemt ook uitgebreid de tijd om de personages te confronteren met een griezelig spookhuis, trauma’s én elkaar. Tel daar een zeer inventieve cinematografie bovenop (aflevering zes bestaat uit een aantal indrukwekkende long takes) en als bonus een stuk of vijftig verstopte geesten (verzamel ze allemaal!), en je hebt een van de beste series van het jaar. Dat onze eigen Michiel Huisman een van de hoofdrollen vertolkt, is extra leuk.
(Menno Kooistra)

Ook aanbevolen in deze categorie: Chilling Adventures of Sabrina

De tiendelige docuserie Making a Murderer was drie jaar geleden een sensatie. De eerste keer dat een Netflix-serie wereldwijd besproken werd bij de koffieautomaat. Want waren Steven Avery en zijn zwakbegaafde neefje Brendan nou schuldig aan de moord op Theresa Halbach of niet? Beiden ontkenden, maar ze draaiden uiteindelijk wel de bak in. De serie liet zien dat er van alles af te dingen viel op die veroordeling, waarna de wereld verdeeld was in ‘truthers’ (Avery spreekt de waarheid) en ‘guilters’ (Avery is schuldig). Drie jaar na Making a Murderer kwam er een vervolg. Net zo spannend, net zo informatief en net zo ontluisterend. Want seizoen 2 is een heuse helletocht door het Amerikaanse rechtssysteem.
(Gerhard Busch)

Ook aanbevolen in deze categorie: Wild Wild Country, Dirty Money, The Vietnam War

In Killing Eve worden de geijkte genderrollen in het spionagegenre met succes omgedraaid. Voor de verandering is het namelijk nu eens de man die thuis voortdurend met het eten zit te wachten. Sandra Oh speelt ongepolijste agente Eve, die op internationale huurmoordenaar Villanelle (Jodie Comer) jaagt. De twee ontwikkelen een eindeloze fascinatie voor elkaar, waarbij de grens tussen jager en prooi steeds verder lijkt te vervagen. Killing Eve sart, intrigeert en geeft een frisse wending aan een tamelijk uitgehold genre. Doordrenkt met zwarte humor, bij vlagen een tikje sadistisch en met Jodie Comer als misschien wel de grootste knuffelpsychopaat sinds Anthony Hopkins in The Silence of the Lambs.
(Alex Mazereeuw)

Ook aanbevolen in deze categorie: Barry

Hugh Grant verbaasde de afgelopen jaren vriend en vijand met een paar verdraaid goede karakterrollen. Met als voorlopig hoogtepunt de even charmante als geslepen en diepongelukkige homoseksuele politicus Jeremy Thorpe in de driedelige miniserie A Very English Scandal van regisseur Stephen Frears. Onderwerp is een waargebeurd politiek schandaal uit de jaren vijftig rond de conservatieve politicus Thorpe (Grant) en zijn ex-minnaar (Ben Wishaw), die hem afperste. Grant ontroert met zijn eerlijke portret van het verborgen leven van een Etonian die, gekneed in het onderdrukken van gevoelens, voor een verboden liefde kiest.
(Ilse van der Velden)

Ook aanbevolen in deze categorie: The Little Drummer Girl

Sharp Objects is in Nederland vrij onopgemerkt gebleven, terwijl de serie vol grote namen zit: regisseur Jean-Marc Vallée maakte vorig jaar het eveneens ijzersterke Big Little Lies, schrijver van het bronmateriaal is Gillian Flynn (Gone Girl) en de hoofdrol is voor Amy Adams. Zij speelt de getroebleerde journalist Camille, die naar haar geboorteplaats Wind Gap wordt gestuurd om verslag te doen van een moord en een vermissing. Sharp Objects is verontrustend, donker, maar bovenal uniek in zijn soort. En dat is met name te danken aan de bijzondere regie van Valleé en de altijd geweldige Amy Adams.
(Yasmin Wegman)

Ook aanbevolen in deze categorie: The Bridge (seizoen 4)

De onverwachte hit van het jaar. The End of the F***ing World eiste begin 2018 plots het gesprek op bij de koffieautomaat. Het succes van deze nihilistische roadtripthriller zat vooral ook in dat onverwachte. The End had makkelijk een clichématig serietje kunnen worden over twee getormenteerde tieners (waarvan één een aspirant-moordenaar), maar bleek onverwacht grappig, spannend, bloederig, romantisch, meelijwekkend en meeslepend ineen. Fijn was ook de vorm: acht delen van om en nabij twintig minuten. Wie de serie aanzette, werd gedwongen alle afleveringen in een weekend te kijken.
(Nick Boers)

Ook aanbevolen in deze categorie: On My Block

Het tweede seizoen van The Handmaid’s Tale gaat verder waar het gelijknamige boek van Margaret Atwood ophield. We leven nog altijd in de nabije, dystopische toekomst waarin vrouwen niets mogen, behalve gedwongen kinderen baren voor de kinderloze leiders van Gilead (zoals de vs nu heet). Maar die wereld begint nu langzaam in te storten. Denk echter niet dat hoofdpersonage June (Elizabeth Moss) en de andere vrouwen het dit seizoen beter zullen krijgen. Je krijgt als kijker sprankeltjes hoop, maar die worden telkens genadeloos onder je voeten vandaan getrokken. Waarom je toch moet kijken? Alles aan The Handmaid’s Tale is perfect: een fantastisch script, nog mooier geschoten en de serie is akelig actueel.
(Yasmin Wegman)

Ook aanbevolen in deze categorie: The Sinner, Ozark

Is er iets wat Donald Glover niet kan? Hij acteert, hij rapt, hij schrijft, hij regisseert én hij overtreft zichzelf dit jaar. Vorig jaar prezen wij hem al om het eerste seizoen van Atlanta, een dromerige dramedy waarmee we een uniek en vervreemdend inkijkje kregen in de belevingswereld van Glover – en in het verlengde, van zwart Amerika. Sindsdien is zijn ster alleen maar verder omhooggeschoten: Glover speelde een hoofdrol in de Star Wars-film Solo, produceerde een nieuwe ep en scoorde een viral met de videoclip ‘This Is America’. En daar bovenop kwam dus ook nog eens een tweede reeks van Atlanta, die nog gedurfder, spannender en surrealistischer bleek. Hulde.
(Nick Boers)