Geen bollocks in energieke miniserie over The Sex Pistols

Het was natuurlijk jammer geweest als de zesdelige dramaserie Pistol, over de opkomst en ondergang van punkfenomeen The Sex Pistols (1975-1978), zonder enige commotie tot stand was gekomen. Want punk zonder controverse, dat is een elektrische gitaar zonder versterker. Fijn dus dat oud-frontman John Lydon (alias Johnny Rotten) niet te beroerd was om de makers van meet af aan dwars te zitten. Het beviel hem niks dat de serie werd gebaseerd op de memoires van gitarist Steve Jones, waarin Lydon niet altijd even rooskleurig wordt afgeschilderd. Bovendien vond hij de betrokkenheid van producent Disney – summum van braafheid en commercie – onverteerbaar. Lydon probeerde de makers te verbieden om originele Sex Pistols-songs te gebruiken en raakte zo verwikkeld in een rechtszaak tegen zijn voormalige bandmaten, die wel groen licht gaven voor de muziek. De rechter wees Lydons bezwaren af, en sindsdien laat de oude punker overal weten dat de serie één grote hoop bollocks is. Ook al heeft hij dan alleen de trailers gezien.

Het moet gezegd: die trailers stemmen ook niet direct enthousiast. Er worden vooral veel punkclichés in uitgesproken, in de trant van: ‘We gaan dit land wakker schudden!’ en ‘Het is tijd voor een jeugdrevolutie!’ De serie zelf bevat al die kreten ook – ze worden vooral geuit door bandmanager Malcolm McLaren en zijn vriendin Vivienne Westwood, die wat karikaturaal worden neergezet – maar is als geheel gelukkig een stuk genuanceerder. Dat het perspectief grotendeels bij de gevoelige Steve Jones ligt (sympathiek gespeeld door Babyteeth-acteur Toby Wallace), en niet bij een van de bekendere bandleden, blijkt een goede keuze. Het verder vrij conventionele scenario van Craig Pearce (vaste schrijfpartner van Baz Luhrmann) krijgt daardoor voldoende eigen smoel.

Maar wat deze popgeschiedenisles echt tot leven brengt, is de heerlijk energieke regie van Danny Boyle. Die in films als Trainspotting en 28 Days Later ook al een meester bleek in het verbeelden van chaos en gekte. Tijdens de muziekscènes voel je het zweet, bier en bloed haast in je gezicht spatten. En in snelle, vaak geestige montages wordt de tijdgeest sterk getroffen.

En Johnny Rotten, hoe staat die erop? Van alle personages misschien nog wel het mooist. Zoals acteur Anson Boon hem speelt, is hij lomp en arrogant, maar ook slim, integer en innemend. Heeft die nurkse Lydon zich dus voor niks drukgemaakt.