De beste series om te streamen tijdens Halloween

Nieuwste voltreffer van regisseur en schrijver Mike Flanagan (Midnight Mass, The Haunting of Hill House), die inmiddels met recht de moderne grootmeester van de horrorserie genoemd mag worden. Deze nieuwe productie is gebaseerd het werk van gothic horrorschrijver Edgar Allan Poe en draait om de opkomst en ondergang van de Ushers, een disfunctionele familie die steenrijk werd met de verkoop van dubieuze medicijnen. Maar dan komen de kinderen van pater familias plots één voor één om het leven. In acht afleveringen leren we hoe dat precies kon gebeuren, uiteraard begeleid door flink wat geestverschijningen, schrikeffecten en morbide humor.

Langverwachte verfilming van de geroemde, maar onverfilmbaar geachte horrormangastrips van Junji Ito. Toch is het de makers prima gelukt om ook de vierdelige animebewerking - in mooi omineus zwart-wit - tot een eng geheel te maken. Plaats van handeling is een dorpje waar de bevolking ineens volledig geobsedeerd raakt door de spiraal. Waar eerst nog sprake lijkt van waanbeelden of spookverhalen, neemt het aantal dodelijke slachtoffers rap toe, evenals de bovennatuurlijke gekkigheid. Hoewel Uzumaki iets te vroeg piekt, is deze animatiehorror op de beste momenten behoorlijk ijzingwekkend.

H.P. Lovecraft was een van de invloedrijkste horrorschrijvers van de vorige eeuw én een enorme racist. In HBO-serie Lovecraft Country, geproduceerd door Jordan Peele (Get Out, Us) en J.J. Abrams (Star Trek: Into Darkness, Star Wars: The Rise of Skywalker), komt dit op intrigerende wijze samen. Oorlogsveteraan Atticus Freeman reist met zijn oom en vriendin door het gesegregeerde Amerika van de jaren vijftig om zijn verdwenen vader te vinden. Niet ongevaarlijk, gezien de gruwelen van alom aanwezig racisme, plus de échte monsters in de bossen. Bizar, spannend en actueel tegelijkertijd.

Spaans horrorextravaganza over de jacht op de verdwenen dertig (vervloekte) munten die Judas aannam toen hij Jezus verraadde. Die jacht leidt tot allerlei onnavolgbare bovennatuurlijke verschijnselen, die weer invloed hebben op de levens van een verbannen priester, een dierenarts en een burgemeester in een slaperig stadje. Oh ja, en dan is er ook nog bemoeienis van een sekteachtig genootschap uit het Vaticaan. Dat klinkt als veel (is het ook), maar vanaf de openingsaflevering – waarin we bijvoorbeeld een koe een mensenbaby zien baren – weet je dat dit een heerlijk absurde tocht wordt door een religieus gekkenhuis.

Kloppende geluiden, meubels die plots verschuiven, vreemde stemmen en tienermeisjes die door de lucht vliegen. Eind jaren ’70 is Engeland in de ban van de onverklaarbare gebeurtenissen in een doorsnee gezinswoning in de Londense wijk Enfield. Deze vierdelige documentaire gebruikt de honderden uren bandopname die paranormaalonderzoeker Maurice Grosse in het huis maakte, om het verhaal op een zogenoemd ‘genre-bending’ wijze te vertellen: in plaats van archiefbeelden, zien we acteurs die de opnames overtuigend playbacken in een nauwkeurig nagebouwde replica van het huis. Het resultaat is evenzo vreemd als intrigerend, en dankzij het onderwerp soms ook best een beetje eng.

Prettig macabere, eigentijdse update van de gelijknamige film van horrorgrootmeester David Cronenberg uit 1988. Rachel Weisz speelt tweelingzussen Eliot en Beverly Mantle, twee ‘grootheden’ in de wereld van de New Yorkse gynaecologie. De tweelingzussen willen hun eigen geboortecentrum oprichten, zodat het voor vrouwen aangenamer wordt om te bevallen, maar hebben daarvoor wel financiering nodig van een uiterst dubieuze familie. Toch is de belangrijkste rode draad in de serie uiteindelijk vooral de verdorven relatie tussen de tweelingzussen, die niet met én niet zonder elkaar kunnen. Het resulteert in een eigenzinnige psychologische thriller met veel bevallingshorror, zwarte humor en tweelingproblematiek. Weisz is voortreffelijk in de hoofdrollen.

De derde Netflix-horrorserie van Mike Flanagan doet in het begin niet bepaald vermoeden dat we met ‘makkelijk kijkvoer’ van doen hebben. Een alcoholist die een dodelijk ongeluk veroorzaakte, keert na een gevangenisstraf terug naar zijn ouderlijk huis. Dat huis staat op het geïsoleerde Crockett Island, waar religie voor de bevolking nog altijd het belangrijkste baken is. Maar na de komst van een nieuwe priester vinden er steeds meer mysterieuze gebeurtenissen plaats, waarna de botsing tussen geloof en ratio steeds heviger wordt. Hoewel de eerste afleveringen doen vermoeden dat dit een serie vol eindeloze monologen wordt, laat Flanagan langzaamaan steeds meer waanzin doorschemeren. Met succes, want vooral de tweede helft van deze geweldig ontregelende miniserie bevatte een paar onvergetelijke sequenties.

Tijdens het restaureren van videobandjes uit 1994 vindt archivaris Dan beelden van Melody die onderzoek deed naar een gevaarlijke sekte en nu vermist is. De eerste helft is spannend; er is een mysterie, een griezelig beeldje en een lied dat mensen letterlijk misselijk maakt. De tweede helft van deze achtdelige horrorserie lijdt aan waar meer producties van James Wan (The Conjuring, The Nun) last van hebben; onheilspellend totdat de dreiging zich manifesteert in iets tastbaars en absurd wordt. Het ontrafelen van het mysterie houdt je echter aan de buis gekluisterd en een tweede seizoen zal nog genoeg te bieden hebben. Gebaseerd op de gelijknamige fictiepodcast.

In het zesdelige Hellbound worden mensen uit het niets aangevallen en vermoord door Hulk-achtige stofmonsters. Het zijn onverklaarbare gebeurtenissen, die vooral sekteleiders en complotdenkers in de kaart spelen. In hun ogen is dit een overduidelijke interventie van God, om zondaars vroegtijdig naar de hel te sturen. Omdat iedereen ineens in een goed plaatje wil komen bij God, lijkt al het geweld richting de feilbare medemens vervolgens ineens geoorloofd. In de kern draait Hellbound niet eens zozeer om ‘de wraak van God’, maar vooral om de kwaadaardige menselijke impulsen in tijden van crises. Die thematiek is goed besteed aan showrunner Yeon Sang-ho, die eerder de weergaloze zombiefilm Train to Busan maakte.

Intrigerende serie naar het gelijknamige boek van Victor LaValle. In eerste instantie lijkt de verliefdheid tussen tweedehands boekeninkoper Apollo (de altijd geweldige Lakeith Stanfield) en bibliothecaresse Emma (Clark Backo) uit te draaien op een klassieke romance. Maar na de geboorte van hun eerste kind, begint Emma zich steeds vreemder te gedragen, om uiteindelijk spoorloos te verdwijnen. Maar verwacht daarna geen klassiek vermissingsdrama, want dit achtdelige ‘horrorsprookje voor volwassenen’ hangt vooral aan elkaar van de mysteries en spookachtige situaties die steeds gekker worden. Dat werkt uitstekend, want The Changeling is in een overvol serielandschap een aangenaam surrealistische, eigenzinnige uitzondering.

Uit het brein van de maker van The Shape of Water en Pan’s Labyrinth komt Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities op Netflix. Een achtdelige horrorserie waarin elke aflevering een ander angstaanjagend verhaal vertelt. Guillermo del Toro laat de regie steeds aan iemand anders over – onder meer Ana Lily Amirpour en Jennifer Kent – maar introduceert zelf elk verhaal waarin veel voorkomende angsten centraal staan. Denk bijvoorbeeld aan claustrofobie, een hekel aan ratten of liever niet ’s avonds in je eentje bij opslagruimtes rondhangen. Wees er op voorbereid dat die angst in ieder geval niet minder is na het kijken van dit vermakelijke, visueel prachtige en griezelige rariteitenkabinet.

Iedere moeder heeft wel eens het gevoel dat ze geen kant op kan door haar kinderen. In deze Britse horror-komedieserie ervaart de 38-jarige Natasha (Michelle de Swarte) dit ook, wanneer ze ineens opgescheept zit met een onbekende baby. Eentje met kwaadaardige krachten, die haar omgeving terroriseert en waar ze, wat ze ook probeert, niet van af komt. Wat wil hij? Waar komt hij vandaan? Met tegenzin gaat Natasha op onderzoek uit in deze heerlijke Baby’s Day Out/Children of the Corn-mix.

Geweldige verfilming van de populaire videogame. In 2023 is een groot deel van de mensheid verworden tot een soort hersendode zombies, die niet veel anders meer kunnen dan bijten en infecties verspreiden. Toch lijkt er een sprankje hoop: de 14-jarige Ellie lijkt immuun te zijn voor de infectiebeten, en vormt zo wellicht de sleutel tot een werkend vaccin. Aan smokkelaar Joel de taak om haar ongezien naar een rebellenziekenhuis aan de andere kant van het land te vervoeren. Gameverfilmingen zijn meestal matig, maar The Last of Us rekent eindelijk af met die vloek. De serie is een bevredigende bewerking van de game én een voortreffelijk, emotioneel gelaagd post-apocalyptisch drama.

Regisseur Mike Flanagan had al wat krediet opgebouwd met zijn prima horrorfilms Oculus (2013), Hush (2016) en de Stephen King-verfilming Gerald’s Game (2017), maar met zijn eerste horroserie op Netflix, een bewerking van de gelijknamige roman van Shirley Jackson, heeft hij zichzelf definitief op de kaart gezet. De serie is niet alleen doodeng (godzijdank zonder voorspelbare schrikmomenten), maar neemt ook uitgebreid de tijd om de personages te confronteren met een griezelig spookhuis, trauma’s én elkaar. Tel daar een zeer inventieve cinematografie bovenop (aflevering zes bestaat uit een aantal indrukwekkende long takes) en als bonus een stuk of vijftig verstopte geesten (verzamel ze allemaal!), en je hebt een van de beste series van releasejaar 2018.