De vijftien beste horrorfilms op Netflix

Na een uitbraak van een zombie-epidemie zijn er nog maar een paar overlevenden in de bossen van Quebec. Een klein groepje doodgewone mensen zoekt naar een veilige plek. Interessante variant op het genre: mensen die besmet zijn veranderen niet van uiterlijk. Wel worden ze aangetrokken door geluid en stoten ze een door merg en been dringend gekrijs uit. Het wordt allemaal heel fraai in beeld gebracht. Een bijzonder sfeervolle en geslaagde zombiefilm.

De zus van Thomas Richardson (Dan Stevens) wordt begin twintigste eeuw ontvoerd door een geheimzinnige cultus, er wordt losgeld geëist. Thomas mengt zich onder de volgers van hun leider (Michael Sheen) en reist af naar een gehucht in landelijk Wales om z'n zus te bevrijden. Scenarist/regisseur Gareth Evans maakte eerder de bejubelde, uitzinnige actiefilm The Raid, maar begint hier rustig. Hij neemt de tijd om een beklemmend beeld van een hechte gemeenschap van gelovigen neer te zetten. En dan vloeit het eerste bloed, en werkt hij langzaam toe naar een - wel heel erg - gruwelijke finale. Sfeervol, spannend, extreem bloederig.

Wanneer de jonge Tess (Georgina Campbell) op een regenachtige nacht arriveert in een verlepte buitenwijk van Detroit, blijkt haar Airbnb door een dubbelboeking te moeten worden gedeeld met de eigenaardige Keith (Skarsgård). En met de bewoners van de kelder. Alleszins vermakelijke horror in drie hoofdstukken, die met sjeu met genre- én genderclichés speelt. Want ondanks dat de geëmancipeerde hoofdrolspeelster alle voorzorgsmaatregelen uit het boekje neemt om te voorkomen dat de aardig lijkende jongeman haar als een seksueel roofdier zou kunnen uitbuiten, besluit ze toch steeds – ook wanneer alle seinen op rood staan – beleefd te blijven en anderen te helpen.

Seo-yeon (Park Shin-hye) ontvangt in haar ouderlijk huis een vreemd telefoontje van ene Young-sook (Jeon Jong-seo uit Burning). Ze is bang om vermoord te worden door haar moeder, en vraagt Seo-yeon om hulp. Ze blijken in hetzelfde huis te wonen, maar Young-sook belt vanuit een heel ander jaar. Verleden en heden lopen vervolgens steeds ijzingwekkender door elkaar in deze bijzonder inventieve Zuid-Koreaanse horror/thriller. ‘The call is coming from inside the house’ is een behoorlijk beproefd horrorcliché, maar The Call voegt met succes een nieuwe twist toe aan het genre. Bij vlagen behoorlijk akelig, en door het centrale mysterie en de geweldige hoofdrolspelers geen seconde saai.

Ambitieuze variatie op het zombiegenre over gezin (man, vrouw, baby’tje), dat in de Australische outback uit de greep probeert te blijven van de geïnfecteerden (ze worden in de film nooit zombies genoemd). Terwijl de witte Australiërs onderling weinig solidariteit vertonen, trekken de Aboriginals juist naar elkaar toe. Co-regisseur Yolanda Ramke schreef ook het scenario, wat wellicht verklaart waarom de nadruk in Cargo meer op uiteenvallende relaties ligt, dan op vleesetende ondoden. Martin Freeman (The Office, Sherlock) is weer fantastisch als Andy, een gewone burger in een ongewone situatie.

Drie jonge dieven besluiten een blinde oude man te beroven die volgens geruchten een miljoen dollar heeft verstopt in zijn huis. Eenmaal binnen blijkt de oude man echter een stuk minder fragiel dan ze hadden ingecalculeerd. In plaats van op zoek te gaan naar de vermeende buit zal het drietal alles op alles moeten zetten om heelhuids buiten te geraken. Met deze simpele opzet weet regisseur Fede Alvarez – mede door slim camerawerk en geluid – enorme spanning op te bouwen, waarbij elke stilte dodelijk aanvoelt. Vervolgens zit je als kijker al snel bijna net zo verlegen om op adem te komen als de hoofdpersonen.

Na gevlucht te zijn uit het door oorlog verscheurde Zuid-Soedan, belandt Bol Majur samen met zijn vrouw Rial in een asielzoekerscentrum in Engeland. Hun dochter heeft de overtocht niet overleefd. De twee krijgen een krakkemikkige arbeiderswoning toegewezen, waar ze al snel worden geteisterd door duistere krachten. Met dit sterke en maatschappijkritische debuut presenteert regisseur Remi Weekes een relevante twist op de klassieke spookfilm. Een hartverscheurend en ijzingwekkend horrorverhaal over traumaverwerking en de worstelingen rondom culturele assimilatie, verteld vanuit het perspectief van vluchtelingen.

Sensationeel regiedebuut van acteur/komiek Jordan Peele (van onder andere Key and Peele) is niet alleen een bloedstollende horrorfilm, maar ook actueel en sociaal relevant. Over de zwarte jongeman Chris (Daniel Kaluuya), die gaat kennismaken met de ouders van zijn witte vriendin Rose (Allison Williams). Die ouders lijken op het eerste gezicht prettig liberaal en vrijzinnig, maar al snel merkt Chris - bijvoorbeeld aan het vreemde gedrag van de (zwarte) tuinman en de (zwarte) huishoudster - dat bij Rose thuis niet alles is wat het lijkt. Bioscoophit in de VS, waar de film meer dan honderd miljoen dollar opbracht.

Langs elke verdieping van een verticale gevangenis daalt dagelijks een uitgebreid feestmaal af. In theorie is er genoeg voor iedereen, maar uiteindelijk blijft voor de mensen onderin niks over. Onbegrijpelijk, vindt nieuwkomer Goreng. Want we kunnen onderling toch eerlijk rantsoeneren? Als sociale allegorie is het grauwe El hoyo allesbehalve subtiel: de rijken nemen meer dan nodig terwijl de armen vechten om te overleven. Het is letterlijk eten of gegeten worden in deze gruwelijk sterke Spaanse debuutfilm, die eerder de Midnight Madness-publieksprijs won tijdens het filmfestival van Toronto. Het tweede deel, dat dit jaar verscheen, is helaas een stuk minder goed.

In deze prequel zien we hoe een jonge Pearl – de moordende oude vrouw uit Ti Wests horrorhit X (2022) – niets liever wil dan een ster worden en het provincieleven achter zich laten. Het wachten op haar man die naar het front is uitgezonden, haar strenge Duitse moeder en de zorg voor haar verlamde vader en de boerderij steken hier een stokje voor, maar Pearl is bereid om letterlijk over lijken te gaan om haar dromen waar te maken. Dit tweede deel van Ti Wests drieluik begint traag en het duurt behoorlijk lang voordat de spreekwoordelijke emmer van Pearl vol is. Maar Mia Goth is fenomenaal als de gekwelde boerenmeid die langzaamaan steeds meer toegeeft aan haar destructieve gedachtes.

De simpelste concepten leveren soms de effectiefste films op. In een post-apocalyptisch Amerika lopen monsters rond die niet kunnen zien maar des te beter horen. Het is dus zaak om continu doodstil te blijven. We volgen een gezin (pa en ma worden gespeeld door regisseur John Krasinski en zijn echtgenote Emily Blunt) dat zich voor de monsters schuilhoudt op een boerderij. Verwacht verder niet te veel uitleg of diepere lagen, alleen een razend spannende kijk- en luisterervaring, met echo's van de betere films van M. Night Shyamalan.

Het echtpaar Lisa en Lars (Noomi Rapace en Aksel Hennie, een fijn vilein duo) kan elkaar niet meer luchten of zien. Ze willen zo snel mogelijk van elkaar af, en beramen – vooral met het oog op de levensverzekering - afzonderlijk een plan om elkaar te vermoorden in hun afgelegen vakantiehuis. De vraag wie aan het langste eind trekt, verdwijnt echter snel als blijkt dat er in het huis véél gevaarlijker types rondlopen. De moordlustige echtelieden moeten opeens weer samenwerken om het vakantietripje überhaupt te overleven. En zo gaat het langzaam van kwaad tot erger in deze heerlijk geschifte Noorse horrorthriller, die vooral floreert in bloederige zwarte humor

Eind jaren tachtig. De Teheraanse Shideh heeft het niet makkelijk. De oorlog tussen Iran en Irak heeft haar woonwijk bereikt, haar man moet weg naar het front, ze mag haar studie medicijnen niet afmaken omdat ze ooit politiek actief was, en de relatie met haar dochter Dorsa laat ook te wensen over. En alsof dat nog niet genoeg is beginnen ook geruchten over djinns, kwaadaardige geesten, de kop op te steken. Zeer sterke, intelligente en griezelige horror levert en passant stevige kritiek op politiek-religieus fanatisme. BAFTA voor het beste debuut.

Tijdens een zonsverduistering in Madrid speelt de vijftienjarige Verónica in de kelder van school met een ouijabord. Ze hoopt zo in contact te komen met haar overleden vader, maar per ongeluk opent ze de deur voor iets duisters. Vanaf dat moment wordt Verónica geteisterd door nachtmerries en demonen. Deze horrorfilm van Paco Plaza ([REC]) gaat niet alleen over enge dingen in de nacht, maar staat ook symbool voor de ‘demonen en angstaanjagende momenten’ waar tienermeisjes mee te maken krijgen: de zorg voor je jongere zusjes en broertjes, je eerste menstruatie en beste vriendinnen die ineens niks meer met je te maken willen hebben. Losjes gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Intrigerend en subtiel speelfilmdebuut van Robert Eggers over een puriteinse familie in het New England van de 17de eeuw. Ze zijn verbannen naar de rand van een onheilspellend bos, waar (naar verluidt) een heks ronddwaalt. Eggers heeft een achtergrond als production designer en dat is goed aan de film af te zien. De kindacteurs spelen bijzonder realistisch, waardoor de teloorgang van de familie des te meer indruk maakt. Gemaakt door de baanbrekende studio A24 (The Lobster, Room, Moonlight). Overladen met prijzen. Eggers maakte in 2019 het ook al zo intrigerende drama The Lighthouse en op 2 januari 2025 verschijnt zijn nieuwste horrorfilm in de bioscoop, Nosferatu.