Als de Italiaanse freediver Alessia Zecchini gevraagd wordt of ze wel eens aan de dood denkt, zegt ze simpelweg dat ze freediven niet als dodelijk ziet. Al sinds haar dertiende wil ze niets liever dan zich meten met haar idool Natalja Moltsjanova, de beste vrouwelijke freediver van dat moment. Dit doet Zecchini niet onverdienstelijk, wat bijdraagt aan haar uitstraling van onoverwinnelijkheid. Regisseur Laura McGann (Revolutions) vertelt met de adembenemende en onheilspellende documentaire The Deepest Breath het verhaal van Zecchini en haar coach, veiligheidsduiker Stephen Keenan, en hun poging om het wereldrecord voor vrouwen van 101 meter te verbreken.
Competitief tientallen meters op één adem naar de diepte van de oceaan duiken, klinkt levensgevaarlijk. Freedivers glijden in hun eentje langs een touw ruim honderd meter naar beneden, grijpen op de bodem een tag als bewijs en zwemmen weer terug omhoog. Ondanks dat het vrijwel moeiteloos oogt is het dat zeker niet. Sommigen worstelen met de laatste meters, krijgen een black-out, moeten gereanimeerd worden, verdrinken of komen nooit meer boven. Eén duiklocatie zou al meer dan honderd levens hebben geëist. De gedenkplaten op de rotswanden zijn de stille getuigen van de tragedies die er hebben plaatsgevonden en dienen nu vooral als waarschuwing voor elke freediver. De mededeling dat deze documentaire uit archiefbeelden en reconstructies bestaat, verraadt al dat het ook hier niet goed gaat aflopen.
Voor de recordpoging zijn Zecchini en Keenan op de Bahama’s bij de wedstrijd ‘Vertical Blue’, ook wel het Wimbledon van het freediven genoemd. De concurrentie is bijna letterlijk moordend, want hoe diep de een ook duikt, de ander zal altijd dieper moeten voor de winst. Vaak gaat dat goed, vaak ook niet. Maar voor de deelnemers verbleken alle risico’s bij het gevoel van vrijheid en het één worden met de oceaan. McGann noemde het in een interview ‘niet van deze wereld’ en ‘haast spiritueel’.
Dat zie je terug in de prachtige beelden van felblauwe, eindeloze onderwatervlaktes en eenzame duikers die over je scherm zweven. Voor de freedivers is het een vorm van meditatie, voor de kijker geldt dat absoluut niet. Terwijl je je afvraagt waarom iemand dit vrijwillig zou doen, zit je tweeënhalf uur lang op het puntje van je stoel om samen met het duikteam in spanning af te wachten of iemand weer bovenkomt. Dat elke duik je laatste kan zijn, voel je als kijker van de eerste tot de laatste minuut.