‘Ik dacht dat onze band zo diep was dat we alles konden vertellen,’ zegt Gijs tegen regisseur Mercedes Stalenhoef, om daarmee de onderlinge relatie met zijn oudere broer Arie te typeren. Het bleek een verkeerde inschatting. Enkele scènes later dragen vier personen het levenloze, in witte doeken gehulde lichaam van Arie weg uit het huis waar de broers met hun vader en moeder liefdevol opgroeiden. Arie was 22 jaar oud toen hij zich thuis van het leven beroofde. Niemand zag het aankomen. Hij liet geen afscheidsbrief achter.
De haast onbevattelijke emotionele toestand waarin het achtergebleven drietal vanaf dat moment verkeert, legt Stalenhoef aangrijpend en integer op camera vast in de documentaire Mijn grote broer. Door het voeren van intieme gesprekken met vader, moeder en broertje legt zij bloot hoe elk gezinslid afzonderlijk omgaat met verlies, rouw en veerkracht. In een setting waarin tijd heelt, en soms ook niet. Ondertussen neemt de maker de kijker mee in de zoektocht van ouders en Gijs op de vraag: waarom? Arie was toch een empathische, sociale, en ondernemende jongen? Door de film heen weeft Stalenhoef op sfeervolle en losse wijze fragmenten van archiefbeelden die Arie’s leven weergeven: een klein ventje dat zich tijdens vakanties liefdevol over Gijs ontfermt; Arie als ontwapende dertienjarige vragensteller in het kinderprogramma Bureau voor grote vragen; Arie op een enorm containerschip waar hij tot aan zijn dood werkzaam was. Het antwoord komt als men uiteindelijk op Arie’s computer toch nog een afscheidsbrief aantreft.
Mijn grote broer was op het Movies that Matter filmfestival 2023 de winnaar van de Dutch Movies Matter Award. De EO zendt de film vanavond uit in aanloop naar de Wereld suïcidepreventieweek, die maandag 4 september van start gaat.