My Old School: fascinerende documentaire over dertigjarige die zich voordeed als scholier

‘Als iemand je dwarsboomt en je toch wilt slagen, moet je iets onvoorstelbaars doen. Iets wat zo extreem is dat niemand het van je zou verwachten.’ Met deze woorden van Brian MacKinnon begint documentaire My Old School, die draait om het jaar waarin hij zich op dertigjarige leeftijd voordeed als zentienjarige scholier op zijn voormalige middelbare school in Glasgow.

Het is 1993 als Brandon Lee instroomt in het vijfde schooljaar van Bearsden Academy. Het valt de meeste mensen op dat hij er oud uitziet en alles lijkt te weten. Toch floreert hij als scholier en maakt vrienden bij de vleet. Hij speelt zelfs de hoofdrol in de schoolmusical, waarin hij het lied ‘Younger Than Springtime’ zingt.

Het verhaal is op alle mogelijke fronten te bizar om waar te zijn. Dat lijken alle betrokkenen, zoals klasgenoten en docenten, die hem nota bene zestien jaar eerder ook al les hadden gegeven, zich terdege te realiseren.

En toch trapt iedereen er met open ogen in. Want wie zou er in hemelsnaam voor een tweede keer de middelbare school willen doen? Regisseur Jono McLeod zegt daarover in een interview met Screenrant: ‘Het is een nachtmerrie die we allemaal hebben; dat je ineens weer op de middelbare school zit. Wie zou er nou voor kiezen om zichzelf in die situatie te plaatsen?’

McLeod kan het weten, hij wás een klasgenoot van Brandon Lee. In gesprek met oud-klasgenoten reconstrueert hij het bizarre verhaal, dat door de vele getuigenissen tot leven komt en gaandeweg steeds meer als realiteit aandoet.

De interviews worden geflankeerd door animaties in de stijl MTV-serie Daria uit de jaren negentig én interviews met MacKinnon zelf. Die wilde wel meewerken aan de film, maar niet in beeld. Hij wordt lipsynchroon vertolkt door acteur Alan Cumming, die ooit de hoofdrol in een speelfilm met dezelfde strekking zou spelen, maar die film ging niet door omdat MacKinnon zich terugtrok.

Gecombineerd met archiefbeelden werd het een lijvige, fascinerende documentaire van ruim anderhalf uur, met op momenten nét iets te veel herhaling. Zo wordt de openingsfrase maar liefst drie keer herhaald, net als de uitspraak dat in de sjieke voorstad Bearsden veel artsen, advocaten en tandartsen wonen.

De film blijft toch onderhoudend omdat McLeod erin slaagt meerdere hoedanigheden van zijn oud-klasgenoot MacKinnon te laten zien. Zo oefende deze grote invloed uit op de levens van klasgenoten die tot zijn komst gepest werden. Het is jammer dat hij ze als hij ze nu tegenkomt op straat de rug toekeert. Daarin zit ook wel de pijn in dit verhaal: in feite woont het merendeel van alle betrokkenen nog steeds in diezelfde sjieke voorstad van Glasgow en heeft zo’n beetje iedereen zijn leven op de rails. Behalve MacKinnon.