‘Killed them all, of course.’ Die vijf woorden maakten de documentaireserie The Jinx onvergetelijk en historisch. Zes afleveringen lang had de wereld vol verbazing kunnen meekijken naar het opzienbarende verhaal van Robert Durst, een rijke efgenaam uit New York die werd verdacht van drie moorden, maar hiervoor nooit werd veroordeeld. En toen was daar ineens die krankzinnige slotscène, waarin Durst na een interview met de documentairemaker even een sanitaire pauze neemt, maar vergeet dat zijn microfoon nog aanstaat. Hij brabbelt wat in zichzelf, en bekent dan dat hij ze ‘inderdaad allemaal heeft vermoord’.
Met die wc-bekentenis schreef The Jinx tv-geschiedenis, al was de truecrimeserie op zichzelf al opzienbarend genoeg. Want wat bleek die Durst een fascinerende, enge en ongrijpbare figuur, een schurk die ze zelfs in Hollywood vermoedelijk nooit hadden kunnen bedenken. The Jinx is een verhaal over een sociopatische, licht ontvlambare rijkeluiszoon die zich altijd miskend heeft gevoeld en een zeer dubieuze rol speelde in de verdwijning van zijn ex-vrouw en dood van zijn buurman en beste vriendin. En dan is er nog die ijdelheid, want welke moordenaar zou het ooit in zijn hoofd halen om ruimhartig mee te werken aan een documentaireserie over drie moordzaken waarin hij nota bene zelf de hoofdverdachte is?