Een documentaire lang meekijken bij de sessies van paragnosten in New York: klinkt dit je in de oren als een zweeffilm, alleen geschikt voor mensen met een huis vol dromenvangers en geneeskrachtige kristallen? Dan heb je het mis. Iedereen, hoe nuchter ook, zou Look Into My Eyes moeten zien.
Het knappe van deze documentaire, die in 2024 met juichende kritieken werd ontvangen op het Sundance-filmfestival, is dat het niet uitmaakt of je nou gelooft of niet gelooft in de gaven van de zieners. Want de ontmoetingen die we zien zijn stuk voor stuk boeiende en ontroerende gesprekken. Via de sessies portretteert regisseur Lana Wilson (Pretty Baby) de menselijke conditie – en dat doet ze met zoveel warmte, humor en mededogen dat de film voelt als één groot hart onder de riem.
Een doorgewinterde ziekenhuisarts vraagt zich af hoe het is met het tienjarige meisje dat twintig jaar geleden tijdens haar dienst stierf aan een schotwond. Een geadopteerde jonge vrouw wil meer weten over haar biologische ouders. En het baasje van terrier Dottie vraagt zich af waarom Dottie nou toch niet aangelijnd wil worden. Maar er zijn ook sessies die draaien om carrièrekeuzes, zorgen om het klimaat, financiële problemen of de vraag of je kippen als huisdier zult krijgen. En veel, heel veel vragen over overleden dierbaren. Zijn ze in vrede gegaan? Zijn ze trots op hun kinderen, hun kleinkinderen? We worden er maar weer eens aan herinnerd hoe alle families anders zijn, maar toch op elkaar lijken.
Ook de zeven paragnosten leren we kennen. Ze vertellen hoe ze tot dit bijzondere beroep zijn gekomen. Het zijn sympathieke types, zonder Jomanda-gewaden of grootheidswaanzin. Sterker nog, sommigen twijfelen openlijk aan hun eigen gave. Veel van de helderzienden hebben een achtergrond als acteur of performer. Voer voor de sceptici, zou je zeggen, maar Wilson lijkt eerder te willen zeggen dat die overlap volstrekt logisch is. In beide beroepen draait het immers om connectie, contact maken, intunen op de ander. En of wat je als ziener zegt dan uit jezelf opborrelt of van gene zijde komt, dat doet er in feite niet zoveel toe.
Tot slot speelt New York een mooie rol als decor van de film. Wilson laat met uitgezoomde shots subtiel zien hoe die overweldigende, anonieme metropool uiteindelijk bestaat uit een enorme verzameling mensenlevens. Met ieder zo hun eigen dromen, vragen, rouw, twijfels, hoop en eigenaardigheden. En een hele lading liefde.