In het tweede seizoen van de podcastserie Ongesigneerd zoeken Laura Stek en Tjitske Mussche naar de verhalen achter het ontwerp van onder meer de dierentuin, de begraafplaats en het kantoor. De eerste aflevering gaat over een heel bijzondere ruimte: de Tweede Kamer.

Dat er achter de vormgeving van de meest standaard lantaarnpaal megalomane gedachten over een ideale wereld schuilgaan en dat er bij het ontwerp van de A2 is nagedacht over het uitzicht voor de automobilist, daar sta je normaal gesproken niet bij stil. Juist die verhalen wilden wij laten horen in de radio- en podcastserie Ongesigneerd I

Op 26 mei start Ongesigneerd II en dit keer ligt de focus op de invloed die de architectuur van gebouwen en parken op ons dagelijks leven heeft. Wat zegt het ontwerp van het asielzoekerscentrum over hoe wij omgaan met migranten? Hoe beïnvloedt de ontwerper van een dierenverblijf onze perceptie van de olifant of de giraffe? Met welke ontwerptrucs worden wij in het winkelcentrum tot zo veel mogelijk aankopen verleid? En welke invloed heeft de vormgeving van de Tweede Kamer op de werking van onze democratie?

Met die laatste vraag worstelt ervaringsdeskundige Alexander Pechtold. Hij vertelde er in 2009 over bij Zomergasten. Met een fragment van een debat in het Britse parlement liet hij zien dat het er daar aanmerkelijk levendiger aan toegaat dan in Den Haag. Volgens Pechtold is de inrichting van de Kamer daar mede schuldig aan.

Acht jaar later leidt hij ons er – in zijn lunchpauze van de formatieonderhandelingen – rond voor Ongesigneerd. Hij wijst naar de halve cirkel van stoelen. ‘In het Lagerhuis zitten de parlementsleden nog recht tegenover elkaar op houten banken en – net als in de twaalfde eeuw – slechts op twee zwaardlengtes en een voet van elkaar verwijderd. Daar ruik je nog “de geur van wilde beesten”, zoals Van Mierlo zei.’
Hij gaat zitten in zijn stoel. ‘Ze zitten heerlijk, maar als ze net zo hard en krap waren als in Groot-Brittannië, zou het debat wel korter duren, denk ik.’

'Als een Kamerlid het kabinet toespreekt, kan hij ze niet aankijken. De inrichting van deze zaal zorgt onbewust voor verwarring bij mensen die dat zien op tv.'

Alexander Pechtold over de Tweede Kamer

Te hoog kabinet

Belangrijker nog vindt hij het dat de zaal duidelijk maakt hoe democratie werkt. ‘Als je van een andere planeet komt en je ziet voor het eerst een voetbalwedstrijd, dan weet je na tien minuten hoe het werkt. Dat is hier niet het geval.’

Hij wijst schuin omhoog. ‘Neem het kabinet, dat daar als een rechtbank boven me uittorent. Terwijl het juist gecontroleerd wordt door het parlement!’ Ook kloppen de zichtlijnen volgens hem niet. ‘Als een Kamerlid achter het spreekgestoelte het kabinet toespreekt, kan hij ze niet aankijken. De inrichting van deze zaal zorgt onbewust voor verwarring bij mensen die dat zien op tv. In een tijd waarin mensen nauwelijks weten wie die politici zijn en wat ze doen en er wel veel onbegrip heerst, moet je alles aangrijpen om de democratie inzichtelijk maken.’

Architecten Max Cohen de Lara en David Mulder van der Vegt van architectenbureau XML bekeken de Zomergasten-uitzending met Pechtold destijds met veel interesse. ‘We zijn onderzoek gaan doen naar de vormgeving van 193 plenaire zalen van parlementen wereldwijd,’ vertelt Mulder van der Vegt in Ongesigneerd. Vorig jaar verscheen hun boek Parliament en op parliamentbook.com publiceerden ze 360-gradenfoto’s van de zalen.

Ze koppelen in hun onderzoek onder meer de vorm van de stoelopstelling aan het politieke systeem van een land. Zo blijken in vergaderzalen in dictaturen de stoelen vaak zo opgesteld te staan als in een klaslokaal. In Europa overheerst de halve cirkel, geïnspireerd door het oude Griekse theater, omdat dit de vorm was die na de Franse Revolutie in zwang raakte.

'Mensen vonden het lastig dat ze bij binnenkomst zelf moesten bedenken waar ze gingen zitten. De ruimte werd direct onderdeel van het politieke spel.’

David Mulder van der Vegt over zijn Europese Raad-zaal

Where you sit is where you stand

Mulder van der Vegt: ‘We vonden het schokkend om te zien dat er sinds de negentiende eeuw bijna geen innovatie in de architectuur van parlementen heeft plaatsgevonden. Terwijl de wereld eromheen nogal veranderd is. De meeste parlementen zitten nog steeds diep weggestopt in gebouwen, terwijl het de belangrijkste publieke ruimte van het land is. In Duitsland is het anders, daar kreeg de plenaire zaal in de Rijksdag – een gebouw uit de negentiende eeuw – in de jaren negentig een grote glazen koepel waar je langs kunt lopen. Zo’n zaal is enerzijds het symbool voor een bepaalde politieke cultuur, anderzijds geeft het ook letterlijk vorm aan besluitvorming. Je kunt de verschillende spelers van het debat – volksvertegenwoordigers, regering, journalisten en publiek – zo in een ruimte organiseren dat het debat verandert.’

Daarmee heeft Mulder van der Vegt ook praktijkervaring. Toen Nederland vorig jaar voorzitter werd van de EU, ontwierp zijn bureau XML samen met product- ontwerper Jurgen Bey de vergaderzaal van de Europese Raad in Brussel. ‘We kozen voor zachte, lichtblauwe banken die zowel tegenover elkaar konden staan als in een halve cirkel. Je kon er ook op klimmen en zelfs op liggen. Europese leiders hebben hier ten tijde van de Brexit vergaderd. Ik stel me voor dat die de confrontatie zijn aangegaan in de banken tegenover elkaar. Maar in andere debatten zoek je meer de consensus op en dan is zo’n halve cirkel beter.’ Hoe de ruimte het Europese debat beïnvloed heeft, blijft gissen. ‘Ik had heel graag een camera opgehangen, maar dat mocht niet. Ik weet wel dat mensen het lastig vonden dat ze bij binnenkomst zelf moesten bedenken waar ze gingen zitten. Harry Truman zei het al: “Where you sit is where you stand.” De ruimte werd in onze zaal direct onderdeel van het politieke spel, dat is alleen maar goed denk ik.’

Het debat verlevendigen

Het Binnenhof wordt vanaf 2020 gerenoveerd, onder leiding van architect Ellen van Loon van OMA, maar vooralsnog betreft haar opdracht slechts achterstallig onderhoud. Vergaderen doet de Kamer dan tijdelijk in het oude gebouw van Buitenlandse Zaken.

David Mulder van der Vegt hoopt, overigens net als Alexander Pechtold (die tijdens de onderhandelingen een stoel is opgeschoven richting Jesse Klaver), dat er in deze tijdelijke ruimte geëxperimenteerd zal worden met andere vormen. Vormen die het debat in de Nederlandse politiek misschien wel verlevendigen en – wie weet – zelfs bijdragen aan het beslechten van de crisis waarin de democratie verkeert.

Mulder van der Vegt: ‘Nederland kan ook op Europees vlak een voortrekkersrol spelen als het gaat om vernieuwing. Veel Europese parlementen moeten de komende jaren gerenoveerd worden. Er is hier een traditie waarin ontwerp een belangrijk instrument is bij de vormgeving van de samenleving. Dijken, polders en geen land ter wereld waar zoveel aandacht wordt besteed aan postzegels. In het buitenland zeggen ze niet voor niets: God creëerde wereld, de Nederlanders Nederland.’

De podcast is te vinden in iTunes, Spotfiy en op vpro.nl/ongesigneerd, waar een bijzondere interactieve stad is verrezen met alle Ongesigneerd-afleveringen erin (seizoen 1 en 2). De nieuwe aflevering zal steeds al vrijdagochtend online staan.

meer podcasttips