Podcast

We hebben een microfoon in de hand. We lopen naar een kleine straat in de Rivierenbuurt waar ik in 1937 geboren ben. De journalist stelt vragen, ik antwoord. Als hij vraagt hoe het in 1937 in deze buurt was, antwoord ik dat ik dat niet kan weten. Als hij naar mijn oudste herinnering vraagt, vertel ik hem dat ik met mijn driewieler in een spleet tussen twee stoeptegels ben gereden en door de abrupte stilstand met mijn kin op de stuurpin ben geslagen. Mijn moeder liep achter mij, tilde me op en rende naar de dokter. Ik bloedde en brulde. Ik vertel de journalist dat ik het nog steeds kan voelen. Ik zou de onheilsplek kunnen aanwijzen als de Rai er niet was gebouwd.

Ik kan hem wel de winkel laten zien waar een tekening van mij heeft gehangen die de tweede prijs kreeg bij een wedstrijd kort na de oorlog. Vliegtuigen die balen meel lieten vallen, zodat we weer brood konden bakken. In de straat zelf, waar ik daadwerkelijk geboren ben en twaalf jaar heb gewoond, zitten mensen in de zon voor hun huis. Ze vragen zich af wat we doen met die microfoons. De journalist vertelt dat hij een podcast maakt. Ik vertel dat er na de oorlog tegenover ons een Russische priester woonde, ik wijs de woning aan. Hij had een zwarte baard en een hoed en een pratende groene papegaai die geen Nederlands sprak, terwijl ik geen Russisch verstond.

We gaan verder naar het huis in de Apollobuurt, waar ik ook twaalf jaar heb gewoond. Mijn ouders verhuisden omdat mijn vader meer was gaan verdienen, ze konden zich een hogere huur permitteren. Er zitten daar geen mensen op straat, je ziet er kostbare auto’s. Maar er wordt door de open ramen wel geïnformeerd naar de microfoons. En als ze horen dat we hetzelfde accent hebben als zij, wordt ons door het geopende raam echte koffie aangeboden. Van zo’n podcast kun je iets leren.