Boekentips

‘Je vraag je af wat er omgaat in het hoofd van een man als Micah Mortimer,’ luidt de meewarig klinkende openingszin van Een rooie aan de kant van de weg (Prometheus), de drieëntwintigste roman van Anne Tyler. En meewarigheid lijkt op het eerste gezicht het enige dat deze 43-jarige sukkelaar zou kunnen oproepen. Gevangen in een tredmolen van obsessieve huishoudelijke orde, oersaai werk als oplosser van computerprobleempjes van meestal bejaarde klanten en parttime conciërge, en in een bloedeloze tevreden-maatjesrelatie met schooljuf Cass. Maar uiteraard laat Tyler dat waakvlambestaan niet alleen met een paar verrassende wendingen volledig instorten, ze weet je intens te laten meeleven met de crises en eurekamomenten van haar oenige antiheld. Typisch Tyler: warm, subiel, meesterlijk.

DIRK-JAN ARENSMAN

Hij wilde een vrouw die net als zijn moeder was, die weinig praatte, hard werkte ‘en die toekeek terwijl hij at en daarin al haar geluk en eer vond’. Zo’n vrouw is Mathilde niet. Toch is de Marokkaanse Amine vlak na WOII met deze boomlange Française getrouwd. Mathilde (Nieuw Amsterdam) is het eerste deel van een trilogie. Leïla Slimani ging er na twee ijzersterke, compacte romans eens goed voor zitten om het verhaal van haar familie te vertellen. Te beginnen bij haar onconventionele grootmoeder die in de jaren vijftig op het Marokkaanse platteland tussen de straatarme Berberse landarbeiders niet kan aarden maar er het beste van maakt omwille van haar kinderen. Prachtige Frans-Marokkaanse familiekroniek van Ferrante-achtige allure.

KATJA DE BRUIN

Kindermisbruik, stiekem uitgeleefde aberraties en obsessies – sommige filmers en schrijvers doen je geloven dat het Oostenrijkse specialiteiten zijn die zich in de kelders van hun nette samenleving afspelen. Paulus Hochgatterer, naast schrijver ook kinderpsychiater, heeft ongetwijfeld praktijkervaringen verwerkt in zijn thrillerachtige roman De zwarte klok (Wereldbibliotheek), een soepele vertaling van Das Matrazenhaus (2010). In een kleine, ogenschijnlijk niks-aan-de-handgemeente doen zich identieke gevallen van kindermishandeling voor, valt iemand dood van een steiger, een ander doet een mislukte zelfmoordpoging, een speeltuin en een speelgoedwinkel worden vernield. Een kinderpsychiater en een politiecommissaris vinden genoeg aanwijzingen, maar het beeld wordt juist almaar diffuser. Alle betrokkenen lijken ziende blind en vooral met hun verborgen ik in de weer.

MAARTEN VAN BRACHT