Cannes 2023: elf films om naar uit te kijken

Kostuumfilms kunnen slaapverwekkend traditioneel en voorspelbaar zijn, maar regisseur van Jeanne du Barry, de openingsfilm van Cannes, is de eigenzinnige Maïwenn (die een jaar of tien geleden het hartverscheurende Polisse maakte) en een van de hoofdrollen wordt gespeeld door de gevallen en inmiddels weer opgekrabbelde Hollywoodster Johnny Depp. Controverse verzekerd dus, maar hopelijk ook om meer artistieke redenen een interessante film.

(Gerhard Busch)

Jason Schwartzmanm, Scarlett Johansson, Tom Hanks, Jeffrey Wright, Tilda Swinton, Bryan Cranston, Edward Norton, Maya Hawke, Steve Carell, Hong Chau, Willem Dafoe, Margot Robbie, Jeff Goldblum... allemaal spelen ze een rol(letje) in de pastelkleurige nieuwe film van Wes Anderson, die zich afspeelt tijdens een Junior Stargazer-conventie in een fictief Amerikaans woestijnstadje. De eerste trailer belooft in ieder geval veel goeds.

(Jelle Schot)

Een van de beste films van de afgelopen tien jaar was Jonathan Glazers Under the Skin, een briljante sf-film waarin een alien langzaam ontdekt wat het betekent om mens te zijn. Die film is precies tien jaar oud, en al die tijd hebben we moeten wachten op een opvolger. Die is er nu, en zou een WO II-drama over een gezin dat naast Auschwitz woont moeten zijn. Er zijn inmiddels ontelbaar veel films over WO II gemaakt, maar als iemand daar nog iets nieuws of verrassends aan kan toevoegen is het Glazer wel.

(Gerhard Busch)

Als regisseur debuteren in de hoofdcompetitie in Cannes, dat is maar een enkeling gegeven. Alleen daarom al zijn mijn verwachtingen hooggespannen voor dit Senegalese liefdesdrama van Ramata-Toulaye Sy. Over een jong stel dat tegen de wil van de eigen gemeenschap in gaat. Een handvol jaren geleden draaide het aangrijpende Rafiki uit Kenia in Cannes. Over twee dappere, verliefde meiden. Ik hoop bij Banel & Adama op een vergelijkbare ervaring.

(Gerhard Busch)

Hirokazu Kore-eda is een van die zeldzame filmmakers die eigenlijk nooit teleurstelt. En dat terwijl hij, zeker de laatste jaren, vrij veel maakt. Zo was hij vorig jaar ook al in Cannes, met het prachtige Zuid-Koreaanse drama Broker. En begin dit jaar verscheen zijn Netflix-serie The Makanai. Zijn nieuwste film Monster gaat over een moeder (Sakura Ando, die eerder schitterde in Kore-eda's Gouden Palm-winnaar Shoplifters) die ontdekt dat er iets vreemds met haar zoon aan de hand is. Opvallend: voor het eerst sinds zijn debuut Maboroshi (1995) schreef hij het scenario niet zelf.

(Jelle Schot)

Na de harde Australische western Sweet Country (2017) werkte Aboriginal regisseur Warwick Thornton mee aan een handvol Amerikaanse series (oa Mystery Road en The Beach), maar met The New Boy is hij weer terug op eigen bodem. De plot: negenjarig Aboriginal jochie klopt midden in de nacht aan bij afgelegen klooster gerund door een afvallige non. Klinkt goed. Dat die non gespeeld wordt door Cate Blanchett klinkt nog beter.

(Gerhard Busch)

Mijn guilty pleasure van Cannes. Als ik er tenminste aan toekom, want dit is een zogenaamde ‘midnight screening’, die – hoe verrassend – rond middernacht vertoond wordt. Regisseur is Robert Rodriguez (From Dusk Till Dawn, Sin City) en Hypnotic is een thriller over een vader die op zoek gaat naar zijn vermiste dochter. De vader wordt gespeeld door Ben Affleck, maar je kan niet alles hebben.

(Gerhard Busch)

Zijn eerste film (I Call First) stamt alweer uit 1967, en bijna zestig jaar later is regisseur Martin Scorsese nog steeds een van de grote namen op het meest prestigieuze filmfestival van de wereld. Indrukwekkend, net als zeer waarschijnlijk zijn ruim drie uur durende misdaadfilm Killers of the Flower Moon. Waarin we zowel zijn oude als nieuwe muze aantreffen: Robert DeNiro en Leonardo DiCaprio.

(Gerhard Busch)

De titel is nogal suf en het vorige hoofdstuk in de Indy-saga was vrij matig, maar toch hebben we hoge verwachtingen van dit vijfde deel. En wel om drie redenen: de altijd briljante Phoebe Waller-Bridge speelt een belangrijke bijrol als Indy's peetdochter, de digitale verjonging van de 80-jarige Harrison Ford ziet er in de trailer zeer indrukwekkend uit en regisseur James Mangold wist al eerder een Hollywood-franchise uit het slop te trekken (Logan). 

(Jelle Schot)

Eerlijk gezegd was ik enigszins verrast dat de Finse regisseur van deze film, Aki Kaurismäki, nog in leven is. Toen ik hem in 2011 in Rotterdam sprak over Le Havre had hij al twee flessen witte wijn achter de kiezen. En toen was het nog niet eens drie uur! Kaurismäki is dus een stevige innemer, maar ook een bijzonder innemende filmmaker, die in zijn films altijd opkomt voor de verschoppelingen en buitenstaanders in onze wereld. Fallen Leaves zal daarop vast geen uitzondering zijn.

(Gerhard Busch)

Nog meer WO II in Cannes (zie Glazers The Zone of Interest), maar deze keer is het een documentaire en speelt het zich af in Amsterdam. Regisseur/videokunstenaar Steve McQueen maakte deze documentaire op basis van het boek Atlas van een bezette stad van eega Bianca Stigter, over de zichtbare en onzichtbare sporen van WO II in Amsterdam. McQueen blikt terug op de oorlog en legt dat naast de situatie ‘nu’. Een intrigerend dubbelportret over het geheugen van een stad.

(Gerhard Busch)