Welke films maken de tongen los op het IFFR 2015? In deze serie lichten we een aantal opvallende producties uit. Met commentaar van de maker. Vandaag: God Loves the Fighter.

De film
Rauwe, realistische blik op het leven in het oostelijk deel van Port of Spain, Trinidad: moordhoofdstad van de regio. De jonge Charlie wil het goede doen, maar moet zien te overleven in deze betonnen jungle. Goed en kwaad komen samen tijdens één noodlottige nacht. Het naargeestige verhaal wordt verteld door straatdichter/zwerver/profeet King Curtis, en aangekleed met een dikke dubreggaesoundtrack.

De regisseur
Damian Marcano, geboren en opgegroeid in Trinidad, emigreerde op zijn twaalfde naar Los Angeles. Hij wilde in eerste instantie arts worden maar werd later webdesigner en uiteindelijk filmmaker. God Loves the Fighter is Marcano’s eerste lange speelfilm. In 2011 maakte hij de korte film The Little Boy and the Ball.

Spraakmakend
God Loves the Fighter won vorig jaar de hoofdprijs op IFFR Curacao: de Yellow Robin , voor de beste film uit het Caribische gebied. Marcano nam de film - met gevaar voor eigen leven - op in Port of Spain, Trinidad, waar elke zeventien uur iemand wordt vermoord. De meeste slachtoffers zijn jonger dan 25.

Drie vragen aan de maker
Waarom wilde jij deze film maken?
'Ik ben opgegroeid in Trinidad en woon daar tegenwoordig deels. Ik wilde Trinidad graag vanuit mijn perspectief laten zien. Toen ik een keer in gesprek was met Muhammad Muwakil, die Charlie speelt in de film, gebruikte hij de woorden "God Loves the Fighter". Ik had nog niets geschreven, maar ik wist dat ik iets met dat zinnetje kon, omdat het illustratief is voor het leven hier. Kijk maar naar de personages in de film, dat zijn stuk voor stuk vechters, op hun eigen manier. Aanvankelijk was het idee voor de film ambitieuzer, maar ik had nogal wat tegenslag en dit is wat ik ervan kon maken, met de middelen die ik had. Ik wilde niet bij de pakken neerzitten en denken: " Ik heb geen geld, dit wordt niks." Nee, ik móest deze film maken, dus heb mijn best gedaan.'

Hoe was het om te filmen in Trinidad?
' Tijdens de opnames was het enorm gevaarlijk om tot laat op straat te zijn, in de buurt werden mensen neergeschoten. Als je na tien uur op straat was riskeerde je 120 dagen cel. Dat was lastig, aangezien de helft van de scènes zich 's avonds afspelen. Soms konden we maar tot half negen filmen en moesten dan snel terug naar onze hotels. Of we maakten het af en sliepen dan maar gewoon in het dichtstbijzijnde hotel. Tijdens de draaiperiode zijn twee vrienden van mij doodgeschoten. Ik was bij ze op bezoek maar moest weg omdat ik muziek moest opnemen voor de soundtrack. Het ging om het nummer Somebody Got Shot Today, voor bij een cruciaal moment in de film. Diezelfde avond, rond middernacht, werd ik gebeld door een andere jongen uit de buurt, die me vertelde dat mijn vrienden Chris en Marlo zojuist waren neergeschoten. De daders hadden ook nog Money, een andere vriend, willen neerschieten, maar het geweer blokkeerde in zijn gezicht, waarna ze zijn weggerend. Het was heel surrealistisch omdat ik ze die middag nog had gezien. En de volgende dag moest ik gewoon weer aanwezig zijn op de set. Ik dacht: "Fuck, dit is dus precies waarom ik deze film maak." Dit soort dingen heb ik in de loop der jaren dus heel vaak om me heen gezien.'

Waarom heb je gekozen voor een zwerver als verteller?
'Deze film vertelt niet per se het verhaal dat de mensen in dit land willen vertellen. De film spreekt het beeld tegen van de stranden, drinken uit cocosnoten en het carnaval. Ik wil laten zien waar ik vandaan kom. De keuze voor de zwerver als verteller is heel bewust: waar ik opgroeide, lopen heel veel van zulke figuren op straat. Hij is zo'n type waar niemand echt naar luistert. Maar intussen verwoordt hij wat we allemaal denken. We zijn zelf ook boos en zouden dat eigenlijk ook willen uiten. Ook wij willen geen belastingen betalen voor een maatschappij die niets voor ons wil betekenen. Niet investeren in een maatschappij die niets teruggeeft.'