Hoe schopten twee broers uit Cleveland, Ohio het tot regisseurs van superheldenblockbuster Avengers: Endgame (2019), een van de lucratiefste films ooit gemaakt? Dat heeft alles te maken met Steven Soderbergh. Die bewees in 1989 met Sundance-hit Sex, Lies and Videotapes dat indiefilms ook commercieel aantrekkelijk kunnen zijn. Talloze filmmakers probeerden daarna in Soderberghs voetsporen te treden, zo ook Joe en Anthony Russo. In 1997 zonden ze hun spotgoedkope filmdebuut Pieces in naar het Slamdance Festival: een soort amateurbroertje van het veel prestigieuzere Sundance. Daar werden ze door niemand minder dan Soderbergh benaderd met het plan voor hun volgende film: deze keer met een miljoenenbudget en rollen voor onder anderen George Clooney en Sam Rockwell.
Misdaadkomedie Welcome to Collinwood (2002) was geen laaiend succes, maar charmeerde genoeg voor een voet tussen de deur in Hollywood. De Owen Wilson-romcom You, Me and Dupree (2006) deed de kassa wel rinkelen. Budget: vijftig miljoen dollar. Opbrengst: meer dan het dubbele. De veertien afleveringen die de Russo’s vervolgens van de nog altijd populaire sitcom Community regisseerden wisten de aandacht te trekken van Kevin Feige, hoofd van de Marvel-filmstudio.
Met het formidabele Captain America: The Winter Soldier (2014) begaven de broers zich plotsklaps op blockbusterterrein. Ze waren verantwoordelijk voor een productie die honderden miljoenen kostte en het veelvoudige daarvan opleverde. Feige vroeg ze zelfs terug voor de nog grotere ensemblefilm Avengers: Infinity War (2018) en het imposante Marvel-slotstuk Avengers: Endgame. Totale opbrengst van die laatste film: 2,79 miljard dollar. Je kan gerust stellen dat de Russo’s filmgeschiedenis hebben geschreven.
Verslavingsdrama Cherry is een verrassende nieuwe stap in de carrière van de gebroeders Russo, die de afgelopen jaren vooral peperdure superheldenfilms maakten.
De gebroeders Russo samen met Tom Holland op de set van Cherry
Hun superheldenavontuur ligt inmiddels achter ze, dus hoe nu verder? In interviews vertellen de Russo’s dat ze maar één ding wilden: terug naar Cleveland, terug naar hun roots. Ze kochten de rechten van Nico Walkers Cherry, een semi-autobiografische roman over een getraumatiseerde veteraan die banken in Cleveland berooft om zijn drugsverslaving te bekostigen. De broers maakten er een gevoelig drama van over de pillenepidemie die met name de Amerikaanse onderklasse kapotmaakt.
Met de door Disney uitgebrachte superheldenfilms in het achterhoofd is het bijna bizar om te zien hoe rauw de Russo’s verslaving en trauma hier in beeld brengen. Tegelijkertijd kunnen ze het niet laten om toch een beetje Hollywood in dit ernstige verhaal te stoppen. Cherry is niet alleen een gevoelige verslavingsfilm, maar ook een romantisch zwijmeldrama met een opvallend optimistische happy ending. Je kan de regisseurs wel uit Hollywood halen, maar haal je Hollywood ooit echt uit de regisseur?