Nacht van de Filmacademie: vijf korte documentaires

Zo’n zeventig filmstudenten studeerden dit jaar af aan de Nederlandse Filmacademie. Samen werkten ze aan twaalf filmprojecten, bestaande uit vijf speelfilms, vijf documentaires en twee animatiefilms. Vorige week zond de NTR de fictiefilms uit en zaterdag 23 oktober is het de beurt aan de vijf (korte) documentaires, die te zien zullen zijn in de Nacht van de Filmacademie.

De onderwerpen van de documentaires lopen sterk uiteen. Zo is er aandacht voor topsport in waterpolofilm The Underdogs, wordt in Bellum onderzocht hoe oorlogstrauma doorgegeven kan worden van ouder op kind, en staat twijfel over het geloof centraal in De dochter van de dominee (bekroond met de VPRO-documentaireprijs 2021).

De documentaire Man in de kas gaat over bloemkweker Simon, die na jaren van noeste arbeid toe is aan pensioen. Maar zolang de gemeente zijn grond niet koopt, kan daar nog geen sprake van zijn, dus zit hij zijn dagen uit tussen de gerbera’s, terwijl om hem heen de bloemenindustrie almaar moderner wordt.

Sterre Slikkerveer maakte dit tragikomische portret van een sombere tuinder: ‘Als filmmaker ben ik altijd op zoek naar een bijzondere arena waarin ik me helemaal kan onderdompelen. Toen ik op tv bloemkwekers aan het werk zag, kreeg ik het idee om daarover een film te maken. Ik kwam in contact met Simon, een traditionele gerberakweker wiens zaken niet echt lekker lopen. Hij liet me vrij snel toe in zijn fascinerende leefwereld. In de verhalen die hij me vertelde over zijn bedrijf schuilde voor mij een mooie thematiek over vergankelijkheid en verlies. Wat doe je als de sector om je heen zo verandert en je bedrijf binnenkort verdwijnt? Als maker probeer ik tragiek te combineren met komische elementen, dus heb ik Simons wereld op een speelse, niet al te serieuze manier neergezet, met veel aandacht voor stilering.’

Faydim Ramshe maakte de egodocumentaire Yalda: de langste nacht, een experimentele essayfilm waarin haar wortels centraal staan. Op haar achttiende kwam ze vanuit Iran naar Nederland voor een betere toekomst, maar na een aantal jaren verlangde ze toch weer naar haar geboorteland. De worsteling tussen haar twee identiteiten en het verdriet dat bij migratie komt kijken vormen het fundament van haar film: ‘Als migrant of vluchteling moet je leren leven met het feit dat je familie en je roots ver weg zijn. Dat is niet altijd makkelijk en levert veel pijn en heimwee op. Die pijn, die elke migrant voelt, wilde ik laten zien in mijn film. Ik wilde daarbij met name het emotionele aspect ruimte geven. De documentaire is dan ook niet per se bedoeld om rationeel begrepen te worden, maar veel meer om gevoeld te worden. Mijn gevoelens en verdriet schoten alle kanten op, en waren nogal complex, dus heb ik ervoor gekozen om in de film te experimenteren met verschillende vormen. Ik hoop op die manier de belevingswereld van migranten een beeld te geven, zodat kijkers beter kunnen begrijpen hoe het voelt om migrant te zijn.’