Jude Law is de vijftig gepasseerd en dat lijkt hem goed te bevallen. Hoewel de Britse acteur al zijn hele carrière een voorkeur toont voor kwaliteitsproducties, werd hij jarenlang toch vooral geassocieerd met zijn incidentele romcomrollen en kwalificaties in de trant van ‘Sexiest Man Alive’. Nu hij zijn jeugdige charme zo’n beetje heeft afgeschud, treedt hij steeds vaker op als schurk of blaaskaak of zonderling – en dat gaat hem uitstekend af.
In de Amerikaanse truecrimefilm The Order (die hij ook mede produceerde) heeft Law weer zo’n prettig ambigue rol te pakken, nu als uitgebluste FBI-agent. Vooruit, deze Terry Husk is niet geheel vrij van politiefilmclichés, met zijn mysterieuze verleden, opvliegende aard en ongezonde levensstijl. Maar geef Jude Law zo’n rol en hij weet er iets gelaagds en menselijks van te maken.
Voor de film zelf gaat iets dergelijks op: The Order is enerzijds een lekker ouderwetse, ietwat pulpy misdaadfilm, en anderzijds een akelig geloofwaardig docudrama. Het verhaal speelt zich af in de vroege jaren tachtig. Agent Husk (fictief, maar gemodelleerd naar diverse bestaande figuren) is op eigen voorstel overgeplaatst van New York naar een slaapstadje in Idaho, waar hij rustig vissend en jagend zijn pensioen hoopt af te wachten. Al snel brengt een reeks aanslagen en overvallen hem echter op het spoor van een racistische sekte in een naburig dorp. Samen met een jonge lokale agent (Tye Sheridan) ontdekt Husk een nog extremere splintergroep van de sekte, geleid door neonazi Bob Matthews (een historisch figuur, eng onderkoeld gespeeld door Nicholas Hoult).
The Order is sfeervol en beklemmend geregisseerd door Australiër Justin Kurzel (True History of the Kelly Gang), die de stadjes en berglandschappen van Noordwest-Amerika grauw en desolaat in beeld brengt, met nu en dan een strak gesneden actiescène. Maar de makers willen duidelijk ook iets kwijt over de actualiteit. Zie bijvoorbeeld de scène waarin neonazi Bob vermanend wordt toegesproken door de sekteleider. De oudere man keurt Bobs geweld niet af op morele gronden, maar puur omdat hij zelf ambitieuzere plannen heeft: ‘Jij en ik streven hetzelfde doel na. Over tien jaar hebben wij leden in het Congres en de Senaat. Zó verander je dingen.’ Met de kennis van nu is die tijdsspanne misschien wat optimistisch, maar de rest klinkt griezelig accuraat.