De achtste speelfilm van Nicole Holofcener, You Hurt My Feelings, is een komedie over een middelbaar stel met een inmiddels volwassen zoon. Beth (Julia Louis-Dreyfus) heeft na zo’n twintig keer herschrijven haar eerste roman eindelijk naar haar agent opgestuurd. ‘Die zal het fantastisch vinden,’ stelt haar man, Don (Tobias Menzies), haar gerust. En hij kan het weten. Hij heeft immers alle versies gelezen en ze van lovend commentaar voorzien.
Kort daarop vangt Beth bij toeval op hoe Don echt over haar boek denkt. Hoewel hij haar essays en artikelen prima vindt, ligt dit boek hem helemaal niet, vertrouwt hij zijn zwager toe. Dat kan hij zijn vrouw natuurlijk nooit vertellen. En nu is ze het dan toch te weten gekomen. Beth wordt niet boos, ze is simpelweg gekwetst. Ondertussen wordt haar wereld wel aan het wankelen gebracht door Dons leugen.
De problemen in You Hurt My Feelings zijn uit het leven gegrepen, maar ondanks de luchtige toon weet dit oprechte relatieportret je kijk op het leven toch even te ontwrichten. Er wordt voortdurend gelogen door de hoofdpersonen. Het zijn kleine, schijnbaar onschuldige leugens. ‘De oorbellen die ik van je kreeg, zijn precies mijn stijl’ ‘Ik ga dat boek dat je me aanraadde echt lezen.’ Of: ‘Je baas zal spijt krijgen van je ontslag.’ Onze leugens zijn vaak een reflex, laat Holofcener hiermee zien. Er is geen sprake van kwade opzet, maar iemand ontzien is nu eenmaal eenvoudiger dan iemand met een ongemakkelijke waarheid confronteren. Leugentjes om bestwil, dus. Maar wiens bestwil dient zo’n leugen eigenlijk?
Nu ze weet dat Don haar heeft voorgelogen, is Beth plotseling nergens meer zeker van. Is ze wel een goede schrijver of doet iedereen maar alsof? En ook haar zus – die het gesprek eveneens opgevangen heeft – begint aan zichzelf te twijfelen: vindt haar man echt dat ze een goede interieurstylist is? Of moet ze iets anders met haar leven gaan doen?
Met die momenten van onzekerheid roept Holofcener grotere levensvragen op. Moet je partner je altijd de waarheid vertellen? Ook als die waarheid pijn doet? Is het belangrijk dat je grote liefde je werk waardeert? Wat als we onze dromen niet waarmaken? En houden we onszelf niet voor de gek als we denken dat we heel wat in onze mars hebben? Behoren we eigenlijk niet gewoon tot de middenmoot?
Dit alles wordt in deze midlifecrisiskomedie verpakt in herkenbare, alledaagse scènes: we zien Beth aan het werk, ze gaat met haar moeder naar de dokter, ze doet vrijwilligerswerk. Daarbij laat Holofcener wijselijk genoeg ruimte voor nuance. Want liegen we niet allemaal weleens, net als Don? En zouden we niet allemaal gekwetst zijn als anderen tegen ons liegen?