Netflix-tips: Les contes de la nuit en Red Riding-trilogie

Voormalig legerpiloot en schilderinstructeur Bob Ross betoverde miljoenen televisiekijkers met zijn simpele penseelstreken, zijn imposante haarbos en zijn zoetgevooisde fluisterstem. Nadat hij in 1995 op 52-jarige leeftijd overleed werd zijn imperium verder uitgebouwd door het echtpaar Kowalski, maar de manier waarop dat gebeurde was behoorlijk dubieus, aldus de zoon van Ross. Zo spannend als de titel doet veronderstellen wordt het nooit, en het had wel iets minder een heiligverklaring mogen zijn, maar voor wie meer over de man achter de iconische (nep)krullen wil weten is deze anderhalf uur durende documentaire best de moeite waard.

Aan de hand van korte sprookjes reist de omnibusvertelling Les contes de la nuit langs verschillende continenten, culturen en tijdperken: van een weerwolf in middeleeuws Europa en een Tibetaanse koning met een pratend paard tot een magische trommel in een West-Afrikaans dorp en een heldhaftige prins op de Antillen. Deze charmante familiefilm van Michel Ocelot (bekend van de Kirikou-films) is echter vooral de moeite waard vanwege de oogstrelende animatietechniek: de verhaallijnen zijn namelijk weinig bijzonder, maar het visuele effect van pikzwarte silhouetten op kleurrijke en caleidoscopische achtergronden is simpelweg prachtig.

Het Britse Channel 4 liet in 2009 de Red Riding-misdaadtetralogie van David Pearce verfilmen, verpakt als drie uitmuntende televisiefilms. Het verhaal start in 1974 als Yorkshire Post-reporter Eddie Dunford (Andrew Garfield) zich vastbijt in de moord op een klein meisje. Hij legt al snel het verband met twee soortgelijke kinderverdwijningen van jaren eerder. Tegenwerking van politie neemt exponentieel toe wanneer Eddies speurneus hem dieper in de beerputmaterie doet belanden. Wat klinkt als de lopendebandplot voor een doorsnee mystery, is gebaseerd op feiten. Behalve lugubere thriller is deze tv-productie tevens een grimmig tijdsbeeld van een Noord-Engelse industriestreek vol sociale en andere misère.

Een Amerikaanse wetenschapper, met zijn vrouw voor een congres in Berlijn, verliest een koffer en vervolgens zijn identiteit. Zelfs zijn echtgenote (Jones) heeft geen flauw idee wie hij is. Hitchcock-achtige thriller à la Frantic (waarin Harrison Ford iets dergelijks overkwam) rammelt enigszins wat betreft logica, maar speelt vermakelijk met de angst van Amerikanen te worden omgeven door mensen die hun taal niet (willen) spreken. Liam Neeson is met verwilderde blik goed als de steeds gefrustreerder rakende Dr. Harris, Diane Kruger heeft een charmante rol als dappere Bosnische taxichauffeuse.

Studiebegeleider (Matt Dillon) wordt door rijkeluisdochter (Richards) en probleemjongere (Neve Campbell) beschuldigd van verkrachting. Zijn sleazy advocaat (Bill Murray) ontdekt echter dat er meer aan de hand is. En als een rechercheur (Kevin Bacon) zich ermee gaat bemoeien ontvouwt zich een broeierige thriller vol onverwachte wendingen. Prima acteerwerk en slim, zij het overladen scenario. Columbia Pictures vroeg de critici toch vooral hun mond te houden over het slot van de film. Wat de vraag oproept: welk slot? Er zijn er met een beetje goeie wil wel drie te bedenken in John McNaughtons combinatie van film noir en Beverly Hills 90210.