Netflix-tips: Mandy en Stamping Ground

Onderhoudende biopic over de Vlaamse bokser Ismaïl ‘Cool’ Abdoul, die eind jaren negentig zowel Belgisch als Europees kampioen werd. Ismaïl is getalenteerd genoeg voor de top, maar staat met één been in de criminele wereld van Gent, wat zijn carrière nogal in de weg staat. Een boksfilm die we vaker hebben gezien dus, waarin de protagonist moet kiezen tussen zijn sport en het snelle geld, en een geliefde hem op het rechte pad probeert te houden. Cool Abdoul is vooral geslaagd als biografiefilm, met name door acteur Nabil Mallat (Patser), die de bokser neerzet als gedreven sportman, naïeve romanticus en opvliegende vechtersbaas in één. Terecht won hij de Ensor (Vlaamse filmprijs) voor beste hoofdrol.

Wraakfilms waarin Nicolas Cage door het lint gaat zijn er genoeg, maar dit psychedelische horrorfestijn is wel een categorie apart. Cage speelt houthakker Red, die in een duister sprookjesbos woont met zijn vriendin Mandy. Nadat zij wordt ontvoerd door een sekte die bescherming geniet van een demonische motorbende, zet Red bewapend met een kruisboog en hakbijl de aanval in. Het bloedbad dat volgt is aan de voorspelbare kant, maar de in metal gedrenkte fantasykitschwereld van regisseur Cosmatos is volstrekt origineel, en Cage’ furieuze energie kwam zelden zo goed tot z’n recht. Met uiterst effectieve muziek van Jóhann Jóhannsson, die nog voor de release overleed.

In 1970 vond in het Kralingse Bos het Nederlandse antwoord op Woodstock plaats: het legendarische Holland Pop Festival, met een indrukwekkende line-up bestaande uit o.a. The Byrds, Jefferson Airplane, Pink Floyd en Santana. De toen nog onbekende regisseur George Sluizer (Spoorloos) legde het allemaal vast, samen met cameramensen als Jan de Bont (Twister) en Theo van de Sande (De aanslag). Vanaf het podium gefilmde optredens worden in de documentaire afgewisseld met beelden van uitzinnige dansende, blowende en naakt zwemmende bezoekers. Stamping Ground werd een flop in de Nederlandse bioscopen – het festival zelf ging ook direct failliet, omdat een fors deel van de toeschouwers geen kaartje had gekocht – en is zeker niet zo goed als de Oscarwinnende documentaire over Woodstock, maar een prachtig tijdsdocument is het absoluut.

De versie op Netflix is een digitaal gerestaureerde director’s cut uit 2020. In de originele versie waren onder meer onverklaarbare montages van molens en bloembollenvelden te zien, die de Duitse coregisseur en editor Hansjürgen Pohland uit een andere film had gehaald.

Paige (Rachel McAdams) en Leo (Channing Tatum) zijn gelukkig getrouwd, tegen de wens van haar ouders, die een ander, rijker vriendje geschikter vonden voor hun dochter. Dan slaat het noodlot toe: ze raken betrokken bij een verkeersongeluk, zij is haar geheugen kwijt, kan zich Leo niet meer herinneren en is weer verliefd op de oude vlam (Scott Speedman). Dus probeert Leo haar helemaal opnieuw voor zich te winnen. Op ware gebeurtenissen gebaseerd, tikje sentimenteel drama, maar wel met goed spel en voldoende chemie tussen de hoofdrolspelers om een Best Kiss-award bij MTV binnen te slepen.

In 2015 postte stripdanseres Aziah ‘Zola’ Wells in 148 tweets een bizar verhaal over haar ervaringen tijdens een ‘werktrip’ door Florida. Haar verhaal ging viraal, en werd door tijdschrift Rolling Stone omgedoopt tot ‘the greatest stripper saga ever tweeted’. In deze kleurrijke verfilming wordt parttime stripper Zola (Taylour Paige) door nieuwe vriendin Stefani (Riley Keough) uitgenodigd om een weekend te komen ‘paaldansen’ in Florida. In werkelijkheid blijkt het echter vooral een façade voor seksdates. Wat volgt, is een bizarre roadtrip langs smoezelige motels en dure hotels vol hitsig gespuis. Regisseur Janicza Bravo is in haar stijl soms iets te overdadig, maar de personages en het verhaal zijn boeiend genoeg.