Netflix-tips: A Star is Born en Interstellar

Na een optreden belandt beroemde countryster Jackson Maine (regisseur Bradley Cooper) in een obscure kroeg, waar hij de onbekende Ally (Lady Gaga) hoort zingen. Hij is zo geïmponeerd dat hij haar meevraagt op tour. Terwijl Ally’s ster rijst, raakt Maines carrière door zijn drankgebruik in het slop. Debuterend regisseur Cooper brengt deze derde remake van het klassieke melodrama uit 1937 rauw en opzwepend in beeld. Als (live) zingende acteur vormt hij bovendien een spetterend duo met Gaga, die verrassend breekbaar acteert. Het verhaal is zo plat als een dubbeltje, dat wel.

Lees hier een artikel uit de VPRO Gids over de film: 'Hollywoods favoriete verhaal'

Scheikundedocent Gerri (Frank Lammers, ook regisseur) wordt door de lockdown gedwongen om digitaal college te geven. Sowieso al geen pretje met opstandige pubers; helemaal niet als de ketende klas toevallig ziet dat Gerri geen broek draagt. Gerri gaat viral en wordt door talkshows benaderd om ‘dé corona-expert’ te worden. Het lijkt misschien uit het coronaleven gegrepen onderbroekenlol, maar Lammers ontstijgt de gimmick en maakt er een opvallend gelaagde, ontroerende reflectie op de huidige tijd van. Gerri is een eenzame ziel die vooral contact heeft met een ongelukkig webcammodel en zijn dementerende moeder, maar door zijn plotselinge sterrenstatus zowaar een soort roeping vindt. Voor zolang het duurt dan.

De Poolse rechtenstudent Tomasz wordt van de universiteit geschopt nadat hij is betrapt op plagiaat. Dan wordt hij ook nog afgewezen door een meisje uit een welgesteld, links milieu. Gefrustreerd vindt hij een baantje bij een dubieus pr-bureau, dat hem in staat stelt online haatcampagnes te organiseren en zich te wreken op ‘de elite’. Deze duistere, maatschappijkritische thriller van de maker van Oscarkandidaat Corpus Christi (2019) is niet altijd even geloofwaardig of subtiel, maar blijft constant fascineren en voelt akelig actueel. Los vervolg op Komasa’s Suicide Room (2011), maar prima zelfstandig te bekijken.

Lees ook onze uitgebreide recensie van de film: 'Een soort Taxi Driver voor de Instagramgeneratie'

Christopher Nolans nieuwste hersenkraker Tenet draait sinds donderdag in de bioscoop (lees hier ons oordeel). Zes jaar geleden maakte de Brit dit sciencefictionepos over NASA-wetenschappers die aan een plan werken om de mensheid via een wormgat naar een verre planeet te verkassen. Matthew McConaughey speelt een astronaut die voor deze missie zijn kinderen moet achterlaten. Dat familiedrama vormt de emotionele kern van Interstellar, maar Nolan lijkt vooral te kicken op de wetenschap in zijn film, die zo realistisch mogelijk werd verwerkt. Het leverde adembenemende ruimtebeelden op, maar het verhaal, dat aanvankelijk boeit en ontroert, wordt allengs warriger en melodramatischer.

In deze thinking (wo)man's romcom lijkt de wereld in alles op de onze. Met één significant verschilletje: liegen moet er nog worden uitgevonden. Wanneer de semiberooide filmscenarist Mark Bellison noodgedwongen die edele taak waarneemt, staat alles op z'n kop. Briljant absurdistisch idee had makkelijk tot cynische gifpil kunnen muteren, maar blijkt surprisebonbon gepralineerd met pep en sprankel. Een onderkoelde Ricky Gervais en een fruitige Jennifer Garner vonken: hilarisch is het eerste eetafspraakje van Mark en droomvrouw Anna. Goudeerlijke gastoptredens van Edward Norton (motoragent), Philip Seymour Hoffman (barman) en Tina Fey (secretaresse).