Netflix-tips: Anna and the Apocalypse en Familiye

Een zombiemusical in kerstsfeer: die bestond nog niet. En dus besloot een stel Schotse filmmakers er een te maken, met in de hoofdrol een onverschrokken scholier (Ella Hunt) die zich tijdens de feestdagen al vechtend én zingend een weg door hordes ondoden baant. Niet de meeste inventieve film binnen het zombiegenre, maar wel een van de vrolijkste. Scenarioschrijver Ryan McHenry, die in 2010 al de korte film Zombie Musical maakte én eeuwige internetroem vergaarde met de videoserie Ryan Gosling Won't Eat His Cereal, overleed een jaar voor de opnames aan de gevolgen van kanker.

De Indiase yogi Bikram Choudhury (1946) richt in de jaren zeventig in Californië de Yoga College of India op. De naar hemzelf vernoemde yogastijl, die beoefend wordt in een verwarmde ruimte met hoge luchtvochtigheid, groeit al snel uit tot een wereldwijd succes. Bikram zelf wordt een beroemdheid, tot hij in 2013 door verschillende vrouwen wordt aangeklaagd wegens seksueel misbruik. Deze uitstekende documentaire schetst een onthullend portret van een wraakzuchtig seksueel roofdier, een manipulatieve narcist en een bedrieger. Een belangrijke film bovendien, want Bikram geeft ondanks alle beschuldigingen nog steeds les. 

De gemiddelde filmkijker zal hem niet kennen, maar onder succesvolle Afro-Amerikanen is platenbaas en beroepsnetwerker Clarence Avant (1931) een levende legende. In deze niet erg kritische maar wel heel boeiende docu vertellen talloze beroemdheden, van Bill Withers tot Snoop Dogg en van Jesse Jackson tot Barack Obama, wat deze ‘zwarte godfather’ heeft betekend voor hun carrière en privéleven. De verering is bij tijden wat vermoeiend, maar wat Avant allemaal heeft bereikt, en hóe hij dat bereikte, is zonder meer indrukwekkend. Het scheelt bovendien dat hij zelf niet de heilige uithangt maar gewoon een grofgebekte brompot is.

Na vijf jaar gevangenis komt de Berlijnse Danyal terug bij zijn broers, Miko en Mohamed. De vreugde over zijn terugkeer wordt gedempt door een paar problemen: officiële instanties willen Mohamed, een vriendelijke jonge man met het syndroom van Down en fors overgewicht, uit huis plaatsen. En Miko heeft stevige gokschulden bij onaangename gangsters. Rauw misdaaddrama met geestige momenten schetst het leven van een aantal ploeteraars uit de Turks-Koerdische gemeenschap in een Berlijnse achterstandswijk. Geschoten in zwart-wit, wat heel goed werkt. Een tikje rommelig, maar dat is juist wel passend.

Melancholiek misdaadepos van grootmeester Martin Scorsese, waarin hij opkomst en ondergang van de Ierse gangster Frank Sheeran (De Niro) vastlegt. Sheeran was de beschermeling van maffiabaas Russell Bufalino (Pesci) en vriend/bodyguard van vakbondsleider Jimmy Hoffa (Pacino), die in 1975 onder verdachte omstandigheden verdween. We volgen Sheeran & Co door tientallen jaren heen, en telkens worden ze gespeeld door zeventigers De Niro, Pacino en Pesci. Dat kon omdat hun gezichten digitaal verjongd werden. Dat is even wennen – want je ziet het wel – maar ook zo vergeten, want daarvoor is dit bijna drie-en-een-half uur lange verhaal veel te meeslepend. En spelen De Niro, Pacino en vooral Pesci – zelfs door de pixels heen – veel te goed.

Lees ook: 'The Irishman is vintage Scorsese (en alle risico's waard)'