Netflix-tips: Bumperkleef en Manchester by the Sea

Duel, The Hitcher, Borgman, het oeuvre van Dick Maas: allemaal evidente invloeden op deze genrefilm van de ietwat ongrijpbare Lodewijk Crijns (Alleen maar nette mensen, Kankerlijers). Jeroen Spitzenberger en Anniek Pheifer spelen kibbelende echtelieden Hans en Diana, die met hun twee dochters op weg zijn naar opa en oma. Hans rijdt nogal verhit en dat is ongelukkig, want onderweg treffen ze een psychopathische chauffeur die het heeft gemunt op wegpiraten. Dat alle actie zich afspeelt op klaarlichte dag, in kneuterige Hollandse decors, is leuk gevonden, maar maakt het toch al vrij ridicule verhaal niet per se geloofwaardiger. Evengoed behoorlijk spannend en vermakelijk. Genomineerd voor maar liefst vijf Gouden Kalveren, waaronder beste film en beste regie.

In dit vervolg op de succesvolle komedie Ghostbusters (1984) moet het team 'paranormale onderzoekers' uitzoeken wat toch dat geheimzinnige slijm is, dat door de riolen van New York stroomt. En er is ook iets met een schilderij van een bloeddorstige edelman uit de Karpaten. Mal verhaal in goede handen. Bill Murray en Dan Aykroyd zijn in vorm, het script van Harol Ramis en Aykroyd is geestig en vlot. Toch is dit tweede deel iets minder geslaagd dan het origineel. Regisseur Jason Reitman (zoon van Ivan) werkt momenteel aan een derde deel, getiteld Ghostbusters: Afterlife. 

Identity, stijlvol geregisseerd door James Mangold (Walk the Line), begint als een rechtlijnige horrorfilm. Het stormt, de regen valt met bakken uit de hemel en alle verkeer loopt vast door overstromingen. Een stuk of tien mensen hebben dekking gezocht in een motel, waar het al snel goed mis blijkt. Identity lijkt een moderne versie van Agatha Christie's beroemde 'And then there were none' te worden, maar regisseur Mangold bewaart het beste voor het laatst. De sterke cast en de al eerder genoemde stijlvolle regie tillen de film moeiteloos uit boven het gros van het horrorgenre.

Gelikte bewerking van de gelijknamige tv-serie uit de jaren zestig, waarin een Amerikaanse en Russische spion samen met de beeldschone dochter (Alicia Vikander) van een ontvoerde, Oost-Duitse kernfysicus het kwaad bestrijden. Van harte gaat dat niet: arrogante gladjanus Napoleon Solo (Henry Cavill) en hondstrouwe kolos Illya Kuryakin (Armie Hammer) hebben een hekel aan elkaar, maar zetten hun animositeit opzij voor het grote goed: het dwarsbomen van de plannen van een bende neofascisten. Oubollige en clichérijke mengelmoes van spionagegeweld en buddy-komedie vermaakt vooral dankzij Guy Ritchie's dynamische regie.

Stugge klusjesman Lee (Casey Affleck) leidt een eenzaam bestaan in een voorstadje van Boston, geplaagd door demonen uit het verleden. Wanneer zijn oudere broer overlijdt, wordt Lee tot zijn schrik aangewezen als voogd over diens zestienjarige zoon. De gebeurtenissen in Manchester by the Sea zijn van een welhaast ondraaglijke somberheid, maar dankzij de lome, onopgesmukte verteltrant verzandt de film niet in melodrama. Scenarist en regisseur Lonergan (You Can Count on Me, Margaret) portretteert zijn antihelden met veel mededogen, en Affleck maakt diepe indruk met zijn ingehouden hoofdrol. Winnaar van twee Oscars, voor Affleck en het scenario. 

Dit meesterwerk van Stanley Kubrick stond al eerder op Netflix, werd een tijdje terug verwijderd en is nu in aanloop naar Halloween weer teruggekeerd. Jack Nicholson speelt een schrijver die ingaat op het aanbod om de winter in een afgelegen hotel in Colorado door te brengen. Hij denkt zo in alle rust te kunnen werken, maar dat pakt anders uit: hij heeft nog geen letter op papier of hij begint zijn verstand te verliezen. IJzersterke Stephen King-verfilming (niet in de laatste plaats door Nicholsons geweldige spel), destijds niet onverdeeld enthousiast ontvangen, bereikte later cultstatus. Let op de schitterende openingsbeelden en de ­sequenties waarin de camera op driewieler-hoogte het telepathisch begaafde zoontje volgt, dat op eigen houtje het verlaten hotel verkent.