Netflix-tips: Mignonnes en Nocturnal Animals

Emmet (Chris Pratt) is een doorsnee Lego-mannetje dat per ongeluk wordt aangezien voor de redder van het universum. Met een legioen sidekicks moet hij de snode plannen van President Business (Will Ferrell) dwarsbomen. Regisseurs Lord en Miller hebben plotelementen uit The Matrix en andere populaire cultuur gesloopt, om daar met een ongebreidelde fantasie een wervelende animatiefilm van te bouwen, consequent vormgegeven in de blokkerige stijl van het speelgoed. De sprankelend geanimeerde film zit propvol geslaagde humor en heeft een vertederende boodschap.

Bekijk ook onze vernieuwde lijst met de 25 beste jeugdfilms op Netflix

De titel dekt de lading perfect: een simpel verhaaltje over jongen-ontmoet-meisje tegen de achtergrond van New England University, gekleurd door de tragedie van de plotselinge ziekte van het meisje. De ongecompliceerde verfilming van het boek van Erich Segal haalt het niet bij de oudere sentimentele films uit Hollywood, maar op zijn eigen manier is hij toch goed. Hoofdrolspelers Ali MacGraw en Ryan O'Neal werden genomineerd voor een Oscar en componist Francis Lai won het gouden beeldje voor zijn muziek. Er kwam een vervolg getiteld Oliver's Story, maar die is beslist minder en flopte gigantisch.

De poster van dit Franse jeugddrama, met daarop vier jonge meisjes in uitdagende kleding en dito poses, zorgde in aanloop naar de première op Netflix voor een storm van kritiek. Het bleek achteraf vooral een grote (marketing)fout van de Amerikaanse streamingdienst te zijn, want in werkelijkheid bekritiseert Mignonnes (‘schatjes’) juist de seksualisering van kinderen, al gebeurt dat niet altijd even subtiel. Hoofdpersoon is de elfjarige Amy, die zich afzet tegen haar conservatieve familie door zich aan te sluiten bij een dansgroep. Veelbelovend debuut van de Frans-Senegalese filmmaker Maïmouna Doucouré (1985): de expliciete dansscènes roepen het nodige ongemak op, maar er zijn ook genoeg momenten die ontroeren. Het scenario had wel wat scherper gemogen.

Deze langverwachte tweede film van modeontwerper/regisseur Tom Ford (A Single Man) is even vernuftig als virtuoos. In de film lopen drie verhaallijnen door elkaar. Over de geslaagde maar diepongelukkige galeriehouder Susan (Amy Adams); haar ooit gelukkige relatie met aspirant-schrijver Edward (Jake Gyllenhaal); en het verhaal van het boek dat Edward schreef en opdroeg aan Susan, getiteld 'Nocturnal Animals'. Dat laatste verhaal - dat we zien gebeuren wanneer Susan het leest - is een razend spannend verfilmde thriller over hoe het gezin van Tony (ook Gyllenhaal) geterroriseerd wordt door een handvol rednecks. Ford regisseerde, produceerde, en schreef ook het scenario (naar het boek 'Tony and Susan van Austin Wright).

Lees hier ons interview met Tom Ford: 'Alle kunst in de film is echt, want ik heb een hekel aan nepkunst'

Gezamenlijk waren Marlon Brando, Robert De Niro en Edward Norton goed voor vier Oscars en elf Oscarnominaties toen The Score werd opgenomen. Logisch dus dat er op het acteerwerk in de heist-film niet veel aan te merken valt. Nick Wells (De Niro) is inbreker in ruste. Op een dag wordt hij benaderd door zijn oude kompaan Max (Brando), of hij nog een laatste klus wil doen? De jonge Jack Teller (Norton) doet ook mee, als inside man. Wat volgt is een kat-en-muisspel: wie bedriegt wie en gaat er met de buit vandoor? Van Muppet-bedenker Frank Oz.