Netflix-tips: Hillbilly Elegy en Was wir wollten

In 2016 publiceerde de Amerikaanse zakenman J.D. Vance zijn autobiografie Hillbilly Elegy: A Memoir of a Family and Culture in Crisis. Als portret van een arm, wit, disfunctioneel gezin in Ohio werd het boek veel aangehaald in discussies over de opkomst van Donald Trump. Hollywoodveteraan Ron Howard (A Beautiful Mind) focust in deze verfilming niet op politiek, maar puur op de relatie tussen Vance (Gabriel Basso) en diens labiele moeder (Amy Adams) en taaie grootmoeder (Glenn Close). Dat werkt: het soepel vertelde verhaal is wat melodramatisch maar weet in z’n eenvoud en eerlijkheid te ontroeren. Adams en vooral Close spelen voortreffelijk.

Haar zestienjarige dochter werd in 2008 vermoord en de dader ging vrijuit. Voor gerechtigheid moest Marisela Escobedo het heft in eigen handen nemen. Las tres muertes de Marisela Escobedo toont haar levensgevaarlijke strijd tegen de corrupte Mexicaanse overheid en het falende rechtssysteem. Een belangrijke en woedend makende documentaire over de straffeloosheid rondom grootschalige femicide: in Mexico worden gemiddeld tien vrouwen per dag vermoord en slechts drie procent van de daders wordt veroordeeld, vertelt de aftiteling. Het aangrijpende verhaal van Marisela staat symbool voor hoe de Mexicaanse overheid zijn burgers in de steek laat.

Jan de Bonts peperdure opvolger van klapper Speed deed voor uitkomst al veel stof opwaaien. De speciale tornado-effecten bleken weliswaar indrukwekkend, het bleek ook dat als je één digitale wervelwind van dichtbij hebt gezien, je ze allemaal hebt gezien. Jo (Helen Hunt) en Bill (Bill Paxton) zouden eigenlijk hun echtscheiding moeten regelen, maar gaan liever samen met een groepje bevriende amateurmeteorologen (onder wie Philip Seymour Hoffman), een stuk of wat verwoestende tornado's achterna. Degelijke rampenfilm met prima acteurs, al hebben ze niet veel meer te doen dan rennen en schreeuwen. Zowel het geluid als de special effects werden genomineerd voor een Oscar.

Al vroeg in deze onderhoudende documentaire legt oud-tenniskampioen Mats Willander uit dat een groot toernooi winnen iets heel anders is dan nummer 1 staan op de wereldranglijst. Bij dat laatste ben je namelijk echt de allerbeste van de wereld. De Argentijnse tennisser Guillermo Vilas (op zijn top in de jaren ’70) won heel veel toernooien, maar stond nooit eerste op die wereldranglijst. Volgens tennisfederatie ATP dan. Hijzelf meent van wel. Ook de Argentijnse journalist Eduardo Puppo is ervan overtuigd dat zijn landgenoot bovenaan had moeten staan, en maakt het zijn levenswerk dat te bewijzen. In deze docu zien we de opkomst van Vilas en volgen we Puppo – tientallen jaren later – bij zijn strijd om ‘gerechtigheid’. Een film over obsessie, ambitie en vriendschap.

Mooi compact drama over een Weens stel dat na de zoveelste mislukte IVF-behandeling besluit op vakantie te gaan naar Sardinië. Om vervolgens in een vakantiehuisje terecht te komen naast een gezin met twee kinderen, waarna alle opgekropte frustraties van de afgelopen periode boven komen drijven. Vernieuwend of uitzonderlijk is deze Oostenrijkse inzending voor de Oscars allerminst, maar regisseur Ulrike Kofler houdt het drama wijselijk klein en de acteurs zijn stuk voor stuk fantastisch. Met name het ingetogen spel van M’Barek valt op: binnen de Duitstalige cinema staat hij vooral bekend om zijn hoofdrollen in komische kaskrakers.