Netflix-tips: Rising Phoenix en The Social Network

Is verkoper Edward Bloom een onverbeterlijke verhalenverteller, of een fantasierijke leugenaar? Via een raamvertelling zien we hoe Edward in zijn jonge jaren bevriend raakte met een reus, in een paradijselijk plaatsje kwam waar het gras op de straten groeide, een tweehoofdige vrouw ontmoette en verliefd raakte. Albert Finney speelt de oude, bedlegerige man, Ewan McGregor de jongere, onweerstaanbare Edward. Zoals te verwachten bij regisseur Tim Burton is de visuele kant van de film tiptop in orde (de scène met een veld narcissen vergeet je niet gauw). Fraaie Oscargenomineerde muziek van Danny Elfman, indertijd Burtons vaste componist.

Een jonge vrouw (Jessie Buckley) is met haar kersverse, nogal saaie vriendje (Jesse Plemons) op weg naar de boerderij van zijn ouders. En de hele tijd hoort ze een stemmetje in haar hoofd dat zegt: ‘Ik denk erover om er een eind aan de te maken.’ Aan wat? De relatie, haar leven, zijn leven? Charlie Kaufman, vooral bekend van zijn scenario’s voor Being John Malkovich en Eternal Sunshine of the Spotless Mind, baseerde zich voor zijn derde film als regisseur voor het eerst op het verhaal van een ander (de gelijknamige roman van Iain Reid), maar ook dit is weer een typische Kaufmanfilm is geworden. Ondoorgrondelijk, melancholiek en hartverscheurend droevig.

Lees hier ons portret van de maker: 'De verhalen van Charlie Kaufman moet je niet willen begrijpen'

Groots opgezette animatiefilms waren lang het bijna exclusieve terrein van Disney, maar dit fraaie exemplaar werd geproduceerd door Spielbergs DreamWorks studio. The Prince of Egypt blies het in de jaren vijftig populaire genre van de bijbelverfilming (Ben Hur, The Ten Commandments, waarnaar veelvuldig wordt verwezen) tijdelijk nieuw leven in. De prins uit de titel is Mozes, die in het huishouden van de Egyptische farao opgroeit tot hij ontdekt dat hij eigenlijk Joods is. Het liedje 'When you believe' werd met een Oscar bekroond.

Paralympische sporters zijn net als de Avengers: superhelden die ondanks tegenslagen vechten voor een beter bestaan. Met die opmerkelijke vergelijking opent Rising Phoenix, een Netflix-documentaire over de ontstaansgeschiedenis van de Paralympische Spelen. De toon blijkt daarmee gezet: de persoonlijke verhalen van negen Paralympische medaillewinnaars die de rode draad van de film vormen zijn even aangrijpend als inspirerend, maar worden door regisseurs Bonhôte en Ettedgui (McQueen, Alleycats) wel voorzien van onnodige opsmuk. Zo is de muziek bombastisch, de sporters worden afgebeeld als Griekse standbeelden en er is een overdaad aan slowmotion-clips. Desalniettemin de moeite waard.

Hoe maak je in vredesnaam een spannende, sexy film over de totstandkoming van Facebook? Door de geschiedenis naar je hand te zetten, zal de cynicus (en Facebook-oprichter Mark Zuckerberg) waarschijnlijk antwoorden. Dat is in het geval van The Social Network vast ook gebeurd, maar het is toch vooral regisseur Fincher (Fight Club), een van de meest visueel begaafde filmmakers in Hollywood, die van al het juridische getouwtrek prachtige cinema weet te maken. De fameuze roeiscène - met vervreemdend tilt-shift effect - is er een voor de geschiedenisboeken. Volgens Quentin Tarantino 'met afstand' de beste film van het afgelopen decennium.