Netflix-tips: The Boys in the Band en The Exorcist

Mart Crowley schreef in 1968 het baanbrekende toneelstuk The Boys in the Band, over een groep homo’s die bijeenkomt op een verjaardagsfeest, en bracht daarmee een revolutie teweeg in de toneelwereld. In 1970 volgde een uitstekende verfilming van William Friedkin, in 2018 keerde het stuk terug op de planken voor de 50ste verjaardag en nu is er deze boeiende nieuwe filmadaptie. Ten opzichte van Friedkins versie zijn de personages een stuk onsympathieker geworden en de regie is niet half zo dynamisch, maar de kracht van het bronmateriaal blijft – vooral in het ontroerende slot – fier overeind.

Een actrice zoekt hulp voor haar dochter Regan die zich steeds vreemder gaat gedragen. Nadat psychiaters geen soelaas bieden, neemt ze contact op met een priester, ze vraagt hem of hij geen uitdrijvingsritueel wil uitvoeren. Baat het niet, dan schaadt het niet. In 1973 vielen bioscoopbezoekers, al in de stemming gebracht door geruchten over de door mysterieuze ongevallen geplaagde opnames, in katzwijm bij de film. Regisseur William Friedkin (The French Connection) had dan ook een intens spannende, baanbrekende horrorklassieker gemaakt.

Bekijk hier ons interview met William Friedkin uit 2016

Toneelschrijver Radha (een semi-autobiografische rol van Radha Blank, tevens debuterend regisseur en scenarist) worstelt om aan de bak te komen. Ooit was ze een veelbelovend talent, nu werkt ze als theaterdocent. Volgens haar producent is ze ‘niet authentiek genoeg’, en dus besluit Radha het te zoeken in de hiphopscene, waar ze als rapper ‘RadhamMUSPrime’ wél haar compromisloze aanpak kwijt kan. The Forty-Year-Old Version is een in beeldschoon zwart-wit gefilmde tragikomedie over het slepende artiestenbestaan, noodzakelijke compromissen en (witte) hypocrisie in de New Yorkse theaterwereld. De plot gaat veel kanten op, maar het geheel blijft prachtig intiem. Radha Blank is geweldig, en zet zichzelf ook als regisseur in één klap op de kaart.

Komiek Adam Sandler maakte met zijn productiemaatschappij Happy Madison in de afgelopen jaren meerdere films voor Netflix, die vrijwel zonder uitzondering verschrikkelijk waren. Deze charmante hororkomedie is echter een prettige uitzondering. Sandler speelt zijn vaste typetje: een sullige goedzak genaamd Hubie Dubois, die elk jaar tijdens Halloween zijn woonplaats Salem probeert te behoeden voor gevaar. Ook al zit niemand daar op te wachten en wordt hij alleen door zijn moeder serieus genomen. Zelfs de flauwste grappen zijn ditmaal (redelijk) geslaagd, Steve Buscemi speelt een heerlijke bijrol als mysterieuze buurman en de film heeft het hart op de juiste plaats.

In 1968 raken demonstranten in Chicago slaags met de politie. Een jaar later laat hardliner Nixon zeven vermeende raddraaiers vervolgen. Het proces wordt een schijnvertoning. Steven Spielberg plande in 2006 al een film over de zaak en vroeg Aaron Sorkin (A Few Good Men, The West Wing) een script te leveren. Na jaren uitstel besloot Sorkin de film zelf maar te regisseren. Dat doet hij prima, met veel vaart, al blijft hij vooral excelleren als bedenker van gevatte, bevlogen dialogen, die hier worden uitgesproken door een topcast. Het kijkplezier maakt het akelig actuele verhaal overigens niet minder verontrustend.