Netflix-tips: Beach Rats en Jiro Dreams of Sushi

De 19-jarige Frankie uit Brooklyn brengt de broeierige zomerdagen door op het strand met zijn macho vrienden. Daar ontmoet hij Simone, met wie hij voorzichtig een relatie begint. Tegelijkertijd flirt hij stiekem met oudere mannen op internet. Regisseur Eliza Hittmann geeft met Beach Rats een nieuwe draai aan de coming out-film, door te kiezen voor een personage dat juist niet de dupe is van een vijandig, homofoob milieu. Ze toont zijn verhaal in dromerige beelden, geschoten op 16mm. Met Beach Rats won ze de prijs voor beste regie op het Sundance Film Festival.

Leuk toch, superkrachten? Na een bizar feestje, waarbij ze afdalen in een geheimzinnige schacht, beschikken drie tienerjongens ineens over telekinetische vaardigheden. Regisseur Josh Trank neemt à la The Blair Witch Project zogenaamd 'found footage'-beelden als uitgangspunt voor een 'realistische' sciencefiction-film die luchtig begint (de jongens hebben vooral veel lol in objecten verplaatsen) en allengs grimmiger wordt. Slimme mix van goedkoop ogende beelden met prachtige special effects werkt uitstekend. Het script is van Max Landis, zoon van John Landis (The Blues Brothers).

Met vaart gemonteerd fijnelijntjesportret van Jiro Ono, 85-jarige meesterchef van tien stoelen tellend sushirestaurant Sukiyabashi Jiro in Ginza, Tokio. Ondanks keizerlijke onderscheiding, drie Michelinsterren en de devotie van connaisseurs als de Franse kok Joël Robuchon blijft grootgeschopte virtuoos Jiro bescheiden: het kan altijd beter. Genreoverstijgende culidocumentaire roert, verdiept en vermaakt. Zonen Yoshikazu en Takashi blijken, in scènes van veelzeggende discretie en onderkoelde humor, bovencapabele ambachtslui in vaders slagschaduw. Pijnlijke visafslagbeelden tonen keerzijde van mondiale sushiconsumptie: schaarste door roekeloze overbevissing.

Advocaat Mick Haller (Matthew McConaughey) werkt vanuit zijn ruime Lincoln: zijn chauffeur stuurt, en Mick doet zaken via het raam, waar ook de nodige geldenvelopjes heen en weer gaan. Op een dag wordt hij benaderd door een rich kid, aangeklaagd voor mishandeling, die zweert onschuldig te zijn. Onderhoudende, wat ingewikkelde misdaadthriller naar het boek van Michael Connelly, heeft een fijne sleazy hoofdrol van McConaughey, omgeven door uitstekende, goed gecaste acteurs: Marisa Tomei als de ex van de jurist, William H. Macy (met dikke snor) speelt zijn collega die zich in gore zaakjes verdiept.

Jawel, een remake van een Nederlandse film, met de oorspronkelijke actrice opnieuw in de hoofdrol. Tien jaar na De Poolse bruid speelt Hendrickx wederom een slachtoffer van vrouwenhandel dat onderkomen vindt bij een zwijgzame boer. Het drama is verplaatst naar Australië en de vrouw heeft een Afghaanse achtergrond gekregen, maar regisseur/scenarist Duncan behield de geduldige opbouw van het oorspronkelijke script van Kees van der Hulst. Wel moet Unfinished Sky een breder publiek behagen, met wat minder subtiele momenten als gevolg. Solide acteerwerk en fraaie plaatjes compenseren een hoop.