Netflix keert met de visueel puntgave prequel The Dark Crystal: Age of Resistance terug naar de magisch-duistere wereld van Jim Hensons’ cultfilm uit 1982.

Het is zonder twijfel dé nalatenschap van Jim Henson (1936-1990): de creatie van de belangrijkste poppen in de film- en televisiegeschiedenis, met onder meer Kermit the Frog, Cookie Monster en Bert & Ernie. Henson wordt nog altijd gezien als een legende in de poppenwereld, vooral door zijn bijdrage aan kinderprogramma’s als Sesame Street en The Muppets. 

En toch was Henson vooral trots op The Dark Crystal (1982), de (poppen-)film die in de loop der jaren een cultstatus verwierf en uitgroeide tot eighties-klassieker. Henson was bij leven dan ook huiverig om het Dark Crystal-universum verder uit te breiden. Er volgden weliswaar enkele strips en boeken, maar daar bleef het bij. 

Het was Netflix dat de nazaten van Henson uiteindelijk toch zo ver kreeg om de handen ineen te slaan voor een prequelserie, die zich enkele jaren voor de film afspeelt. Wellicht gemotiveerd door de geldingsdrang van de concurrentie: zo komt HBO met diverse Game of Thrones-spinoffs en besteedt Amazon een vermogen aan een Lord of the Rings-prequel. Reden temeer voor Netflix om ook flink in te zetten op het fantasygenre, waarbij voor Age of Resistance duidelijk kosten noch moeite gespaard zijn.

© Netflix

Still uit The Dark Crystal: Age of Resistance

Voelt als thuiskomen

Maar eerst het verhaal. Voor wie de originele plot niet helder heeft, en bij ‘Gelflings’ en ‘Skeksis’ denkt aan obscure Oost-Europese groentes, een korte opfriscursus: de Dark Crystal-saga speelt zich af op planeet Thra. Het leven verliep hier eeuwenlang in perfecte harmonie, totdat de ‘Skeksis’ (een soort kwaadaardige aasgieren) de macht grepen.

Het doel van die Skeksis: zo lang mogelijk in leven blijven. Om dit te bewerkstelligen, moeten de vredelievende ‘Gelflings’ worden geofferd, omdat die over het meeste ‘levensvocht’ beschikken. Wanneer drie jonge Gelflings hierachter komen, worden ze gedwongen om de toekomst van zichzelf en Thra veilig te stellen.

Mocht de plot u enigszins afschrikken, geen zorgen: de serie imponeert bovenal in het visuele. Het is duidelijk dat de nazaten van Henson intensief bij de productie betrokken zijn, aangezien de poppen net als in de oorspronkelijke film grandioos zijn vormgegeven en de landschappen van een Lord of the Rings-achtige schoonheid zijn. Of het genoeg is voor een tiendelige serie, blijft echter de vraag: het script was in de film ook al een zwakke plek, en de serie lijkt in de eerste afleveringen onderhevig aan een soortgelijk euvel.

Het zal fans van de film waarschijnlijk een zorg zijn: voor hen zal de serie voelen als thuiskomen. Nostalgie is niet altijd even makkelijk op te roepen, maar Netflix en Hensons nazaten zijn er toch aardig in geslaagd. Nu nog kijken of het aanslaat bij een jongere generatie. Aan de puntgave poppen zal het in ieder geval niet liggen. Precies zoals Jim Henson het gewild zou hebben. 

Meer tips voor Netflix

Meer over The Dark Crystal