Boeiende miniserie Thuisfront toont pijn van ongenezen oorlogswonden

Een vriendelijk glimlachende jongeman bedankt zijn therapeut. Het is mooi geweest. Hij vindt dat hij klaar is voor een volgende stap. Tijd om vooruit te kijken. Even later zien we hem op een bootje, klaar om een nieuw leven tegemoet te varen. Maar het is de schijn die bedriegt: de jongen activeert een handgranaat en blaast zichzelf op. Tot zover de geslaagde therapie.

De direct daaropvolgende leader roept een vrij wrange tegenstelling op. Synchroon met de beelden van terugkerende militairen zingt Eddy Christiani het vriendelijk klinkende liedje ‘Kom weer naar huis.’ Het is een sterke opening, die direct de toon zet voor de vierdelige miniserie Thuisfront van regisseur Tim Oliehoek. De serie – ‘geïnspireerd op ware gebeurtenissen’ – volgt een groep veteranen van de Uruzgan-missie in Afghanistan (2006-2010), en richt de blik daarbij vooral op de nasleep. De tragische zelfmoord in de openingsscène is de katalysator voor het opnieuw samenkomen van de mariniers, die gebukt gaan onder een zwaar oorlogstrauma.

Wat er precies gebeurd is in Afghanistan, is voor ons dan nog onbekend, maar duidelijk is dat de militairen jaren later nog steeds gebukt gaan onder de missie. Joppe (Bram Suijker) weigert afscheid te nemen van zijn zieke hond en heeft agressieve neigingen. Gerben (Tobias Nierop) is zijn benen verloren tijdens de missie, maar kan het niet loslaten omdat zijn ouders blijven vechten voor een schadevergoeding. Ogenschijnlijk stabiele factor is leidinggevende Jeroen (Lykele Muus), maar die krijgt na de zelfmoord te maken met een onderzoek van een hogere eenheid.

Thuisfront heeft daarmee best wat raakvlakken met Commando’s (2020), de serie over een groep commando’s die bedreigd wordt door de gevolgen van een mislukte missie in Nigeria. Oorlogswonden helen extreem moeilijk, maar het levert wrang genoeg vaak wel boeiende fictie op.